Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Green Room (Kleine Zaal)
The Green Room staat vandaag met bands als Guru Guru en Pharao Overlord vooral in het teken van het experiment. Maar het festival wordt geopend door het iets publieksvriendelijke The Sword. Erg veel te melden heeft de band niet. Ze laten de riffs voor zichzelf spreken. En dat lukt, zeker het eerste gedeelte van het optreden gaat de tradionele hardrock er goed in. Dat het materiaal naar het eind toe wat vlakker wordt, is meer te wijten aan de jonge leeftijd van de band, dan aan het spelplezier.
Het zeskoppige Pharaoh Overlord (foto hiernaast) bestaat naast de ritmesectie en een elektronische effectenman uit drie gitaristen om zo het geluidspallet wat extra te nuanceren. De Finnen bouwen hun set langzaam op. Er ontstaat een centrale riff die door effecten en andere accenten regelmatig andere gedaanten aanneemt. Tijdens het eerste gedeelte van de set ligt de nadruk wat meer op de psychedelische invulling terwijl naar het einde toe de uitgepuurde metalriffs wat meer op de voorgrond treden. Een meesterlijke band die zo goed als nooit live te zien is.
Porn pakt hierna uit met wat het best omschreven kan worden als een mengeling tussen southernrock, sludge en noise. Piepende gitaren en een sampler bekleden de ruimtes tussen de plots opkomende nummers. Hard en lekker!
Het vragen om respons van het publiek is er bij veel Roadburnbands niet bij. De meeste muzikanten staan geconcentreerd hun ding te doen. Hoe irritant is het dan dat de bassist van Sun Dial contstant vooraan het podium zijn basgitaar triomfantelijk omhoog houdt en om publieke reactie vraagt. Een Rickenbacker is inderdaad een mooie basgitaar, maar dan moet je er ook wel op weten te spelen. De zwakke band overtuigt op geen enkel front (lodderige bassist, zwakke stem). Een schande voor een festival dat bol staat van kwaliteit.
Met Guru Guru heeft Roadburn een levende legende in huis gehaald. De band rond Mani Neumeier ontstond in 1968 en verkent sindsdien vele muzikale vormen van psychedelica. Dit voor het eerst in negenentwintig jaar op Nederlandse bodem. Na een psychedelische jam gaat het viertal de meer dansbare toer op en duiken er zelfs exotische invloeden op. Tijdens een ode aan Indië worden de gitaren even voor fluitjes ingeruild en komt Neumeier zelfs van achter zijn drumstel om een fluitdialoog met de bassist aan te gaan.
En even later staat hij er terug, Duitse teksten scanderend en getooid met een bizar hoofddeksel met voelsprieten waarop flikkerende lichtjes gemonteerd zijn. Een Guru Guru-concert blijkt een hele belevenis te zijn. Welke invloed Guru Guru ook aansnijdt, toch blijkt voornamelijk hun kunde om psychedelica te kanaliseren en in om het even wat te integreren het meest aan te slaan. En dat blijkt nog maar eens uit ‘Der LSD March’, de hit die geen doekjes windt om hun invloeden.
Main Stage
Mainstage-opener Orange Sunshine is een oudgediende op Roadburn. De Hagenezen stonden namelijk al twee keer eerder op het affiche. En het drietal laat zien dat de bluesy fuzzrock met zingende drummer en authentiek dof geluid niet alleen goed gedijt in een kleinere zaal, en op een laat tijdstip, maar ook op een wat publieksvriendelijkere tijd, en in een wat grotere ruimte.
Clutch lijkt tussen het psychedelisch geweld met zijn funky basis een vreemde eend in de Roadburnbijt. Toch behoort de band al sinds begin jaren negentig aan de top van de stonerscene. En dat merk je niet alleen aan het feit dat het publiek gretig uit hun handen eet, ook wanneer de band rijkelijk put uit het nieuwe album From Beale Street to Oblivion. Maar ook de gasten mogen er wezen: Eric Oblander van Five Horse Johnson toetert mee op zijn mondharmonica, en Wino van The Hidden Hand mag met zijn gitaar het slotaccoord verzorgen.
“Welcome to the Roadburn. We’re Blue Cheer (foto hiernaast) and this is what we do!”, aldus een in leer en zilveren kettingen gehulde zanger/bassist Dickie Peterson. Het drietal geeft nog steeds rock, blues en jazzstructuren een metalinvulling. Maar de band lijkt op bepaalde vlakken toch op een parodie op zichzelf.
Het gros van hun magnum opus Vincebus Eruptum, waaronder hun legendarische cover van ‘Summertime Blues’ passeert de revue, maar het zijn toch vooral de solo’s van gitarist Duck MacDonald die het geheel wat interessant maken. Toch heeft Blue Cheer nog een verrassing in petto als ze op het einde van hun set uitgebreid de tijd nemen om nog een kolossale psychedelische jam uit te werken die heel wat meer tot de verbeelding spreekt.
Twee bands voor de prijs van één: Coady Willis en Jared Warren spelen zowel de show van Big Business (foto hieronder) vol als die van (the) Melvins. En daarbij mag het feit dat Coady Willis twee volle uren doordrumt gezien worden als een heldendaad. Ook handig wanneer Melvins-drummer Dale Crover zijn snare tot moes slaat. Een oerdegelijk optreden met veel nummers van (a) Senile Animal. Voor velen één van de hoogtepunten van Roadburn, en niet alleen door het aandoenlijk dochtertje van een van de bandleden in rood jurkje en enorme koptelefoon in de coulissen.
Bat Cave
Roadburn had vorig jaar nog de fout gemaakt om een grote naam als The Heads in de kleinste zaal, de Bat Cave, te programmeren. Het café puilde hierdoor al snel uit. Dit jaar staan er vooral wat minder bekende bands te spelen, waardoor het publiek vaak voor aangename verrassingen komt te staan.
Alhoewel het relaxt bandjeshoppen er niet meer echt bij is tijdens het uitgekochte festival (veel bezoekers veroveren angstvallig twintig minuten voor aanvang van een concert al een plekje in de zaal) blijft de Bat Cave dit weekend redelijk goed toegankelijk. De bezoekers zien er bandjes die nog échte liedjes maken met kop en staart.
On Trail maakt met behulp van een sixties orgeltje en de fuzzgitaar poppy gitaardeuntjes met een psychedelische inslag. De cover Reverberation van 13th Floor Elevators is hiervan een klinkend voorbeeld. Hetzelfde (drugs)recept krijgen we hierna bij Earthling Society, waarbij de orgelpassages iets langer duren.
Roadburn is vooral een mannenfestival. Siena Root tekent voor de vrouwelijke inbreng met zangeres Sanya. De spierballenrock weet de dikke Anouk-planken net te ontwijken door slim getimede gitaaruitwaaieringen.
Josiah heeft van alle Bat Cave-bands de meeste potentie, en niet alleen door de olijke uitstraling van de zanger, die met zijn krullenkop doet denken aan Andrew Stockdale van Wolfmother. Ook de liedjes hebben dezelfde gemakkelijke rockfeel als die van de Australiërs. De band krijgt het café met gemak mee in hun enthousiasme.
Afterparty, Little Devil
Het Zweedse Witchcraft verzorgt de aftershow in het cafeetje Little Devil waar ze te midden van een laaiend enthousiast publiek een knappe show weggeven. Witchcraft is technisch enorm onderlegd en weet zo een perfecte, doch zeer serene interpretatie van het oorspronkelijke jaren zestig metalgeluid neer te zetten.
Het complementaire gitaarspel van John Holmes en zanger/gitarist Magnus Pelander is de drijvende kracht achter Witchcraft en ook de mimiek van de sympathiek ogende Pelander is een plezier voor het oog. Voeg daar nog knappe uitvoeringen van hun nummers aan toe en het lijkt volstrekt logisch dat Witchcraft tot twee keer toe terug mag komen. Al konden ze natuurlijk door de drukte gewoon niet van het kleine podium af.
Beelden beschikbaar gesteld door Roadburn, van Minco den Heyer.
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-dag-1/15295/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: