Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zo moet dat dus, een festival organiseren. Strak, gezellig, en vooral geweldige muziek. Alhoewel, dat strakke is soms ook een nadeel, aangezien de bands maar relatief kort kunnen spelen, en ondergetekende niet op tijd aanwezig was om opener Astrosoniq te bewonderen. Helaas mannen , better luck next time.
Niet lang getreurd echter, Firebird maakte mijn gemis meer dan goed. Hoewel het geluid de eerste tien minuten zo klote stond afgesteld dat de gitaar nauwelijks te horen was en de bas en vooral de drums bijkans zorgden dat mijn avondeten terug naar boven trilde, hing een kleine sensatie in de lucht. De band, onder aanvoering van meester gitarist Bill Steer, swingde en groovde als de neten, maar het was die meester zelf die de show stal. Steer, in een vorig leven gitarist en onmenselijke grunter van Napalm Death en Carcass, bleek een soulvolle rockstem te hebben - met net wat weinig power hier en daar - en haalde de heerlijkste bluesy solo's uit zijn Gibson. Toen na een tijdje het geluid ook wat beter was geworden, ging het helemaal goed, zo goed zelfs dat Steer zijn mondharmonica in zijn strot duwde om een portie geweldige harmonica bluesrock neer te zetten. Aanrader voor iedereen die ook maar een greintje affiniteit heeft met jaren zeventig rock.
Fu Manchu vervolgens deed waar ze best in waren en altijd zullen zijn: hard rocken! Fuck, de band ging geweldig tekeer, speelde zo strak als de verbouwde huid van Vanessa, en liet ook nog wat nieuwe songs horen. Scott Hill kan nog steeds niet zingen, maar zijn orenschijnlijk ongeïnteresseerde geblaat past perfect bij de idioot strakke riffs. Nieuwe nummers dus, iets melodieuzer en wat cleaner, maar een Fu Manchu nummer draait altijd om de riff en de groove, dus ook hier. Dan kan ik wel gaan klagen dat er wat weinig nummers uit de oude doos werden gespeeld (geen enkele van In Search Of...), maar dat maakt bij deze band eigenlijk niets uit. Strak en hard, geen ruimte voor subtiliteiten of psychedelische uitspattingen, zelfs bijna hardcore-achtig door de macho achtergrondkoortjes. Lekker hoor. Dat aan Fu Manchu echter ook een heftige spacerock band verloren is gegaan, bewees afsluiter 'Saturn III' waar de gitaristen eindelijk eens mochten uitwaaieren. Geweldig optreden.
Afsluiter 35007 is DE spacerock op deze aardkloot (ze zouden eigenlijk eens moeten gaan jammen Acid Mothers Temple, maar goed), en ook met nieuwe gitarist Tos (ex-Beaver) maakten ze dat meer dan waar. Psychedelisch tot en met, maar ritmisch behoorlijk complex, speelde de band hun instrumentale nummers lekker strak, waarbij de zang door de geweldige projecties geen moment gemist werden. Dat ik het zelf maar drie lange nummers trok lag absoluut niet aan de band, maar aan mijn eigen vermoeidheid en sauna temperaturen in de Effenaar. Een gemis voor mij, zoveel is duidelijk.
Roadburn is nog de hele nacht doorgegaan - helaas zonder mij dus - waarbij de Roadburn huisdeejays volgens de berichten het dak van Effenaar hebben gedraaid. Er werd zelfs gesproken van de beste Roadburn editie ooit. Daarom kan er maar één conclusie mogelijk zijn: zo snel mogelijk weer!
En nog wat extra foto’s (klik op de foto voor een vergroting):
Astrosoniq |
Astrosoniq |
Astrosoniq |
Firebird |
Fu Manchu |
35007 |
» Gemist? Nog een keer meemaken? Op 3voor12s Roadburn site staan alle concerten online!
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-festival/3518/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: