Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bohren & Der Club of Gore mag op een zonovergoten zondag de aftershow van de twaalfde editie van het Roadburn openen. En dat doen ze in volledige sereniteit. In volstrekte duisternis wordt er een snaar aangeslagen. Klank vibreert in de lucht en een vaal licht schijnt op de bassist die een ultratraag ritme tot stand brengt. Na een tijdje komt de saxofonist in beeld. Hij voegt ingetogen enkele noten laatavondjazz toe en plots is ‘Midnight Black Earth’ een feit.
Met het magistrale album Black Earth brachten de Duitsers een paar jaar geleden een soort horrorjazz ten gehore die zowel gitzwart, minimaal als ultratraag is. Daarnaast experimenteert Bohren & Der Club of Gore eveneens met drones in de vorm van minimale resonerende basaanslagen die eindeloos voortzinderen.
"This song is for all the people who like to drive with 30 kilometers on ze motorway", klinkt het plots met een Duitse tongval. Dat klopt helemaal want de manier waarop Sunn O))) metal ontleedt, geldt eveneens voor Bohren & Der Club of Gore op het vlak van jazz. Het grootste verschil is natuurlijk dat bij de Duitse band – die trouwens door Stephen O’Malley steeds als voorbeeld geciteerd wordt - stilte minstens even belangrijk is als geluid.
Fear Falls Burning [foto links] is het nieuwste project van Dirk Serries, eveneens actief onder de noemer VidnaObmana. Met zijn gitaar en een hele verzameling effecten en electronica wijdt hij zich volledig aan organische drones maar het ontbreekt daarbij na een tijdje toch aan variatie en spanning.
Ook al filtert Fear Falls Burning subtiel bepaalde tonen weg en gaat hij vervolgens met een strijkstok te werk, toch slaat het niet helemaal aan en speelt de eenvormigheid hem parten. En hoe organisch het ook klinkt, vreemd genoeg eindigt het concert met een abrupte draai aan de volumeknop.
Sunn O))) [foto rechts] kiest voor een abstractere aanpak dan tijdens hun eerdere passages. Terwijl de feedback van de soundcheck de ruimte vult, komt Atilla Csihar, gehuld in een rood gewaad, het podium op geslenterd. Hij gaat op het podium zitten en begint abstracte geluiden uit te stoten die zich met het omgevingsgeluid mengen. Ondertussen gespen Anderson en O’Malley hun gitaren om en neemt Tos Nieuwenhuizen achter de electronica plaats.
Langzaam nemen de gitaardrones de hele fysieke ruimte in en gaandeweg takelt Csihar af, zakt door de knieën en belandt na menige minuten languit op het podium, waar hij de rest van de set roerloos zal blijven liggen. Hierop voeren de heren monnikken hun gitaarspel op en volgt er lijvige mengeling van ambient, noise en drones waarbij de riffs zo goed als afwezig zijn maar de gitaren eerder een abstracte, doch ultraluide soundscape voortbrengen.
Tegen het einde staat Csihar terug op en neemt hij weerom de woordeloze vocalen waar, waarna het geluid uitsterft. Knap concept, al was het staaltje dat Csihar en Anderson begin dit jaar met Burial Chamber neerzetten, toch indrukwekkender.
Foto's uit het KindaMuzik archief. Fear Falls Burning door Martijn de Laat en Sunn O))) door Jordi Huisman.
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/sunn-o-fear-falls-burning-bohren-der-club-of-gore/15301/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: