Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
ZATERDAG
Editors [foto boven] zijn het laatste jaar enorm gegroeid en hebben hun liveshows door het vele optreden behoorlijk geperfectioneerd. Ook op Werchter excelleren de Britten wederom. Het typische gitaargeluid, de briljante nummers en natuurlijk het vakmanschap van zanger Tom Smith maken dit optreden er alweer één om niet te vergeten. Hoogtepunten zijn 'Munich', dat heel stilletjes en rustig begint en het kippenvelopwekkende 'Smokers outside the Hospital Doors' dat voor een einde in de allerhoogste stand zorgt.
Kate Nash ziet er op het Pyramid Marquee-podium erg benaderbaar en lief uit. Maar wanneer ze eenmaal achter haar piano zit, verandert dat. Rammend op haar instrument en begeleid door haar band, blijkt dat ze toch best grof in de mond is. Zinnen als "You're full of shit" en "You don't have to suck dick to succeed", rollen zo over haar lippen. Kate toch!
Het lijkt alsof ze van het pianomeisje-stigma af wil, want bij twee nieuwe nummers en 'Birds' begeleidt ze zichzelf op gitaar. Het nieuwe 'Model Behaviour' is een soort punksong waarbij Nash haar longen uit haar lijf schreeuwt. Dat laatste doet ze ook bij het einde van sommige van haar pianosongs en dat is niet punky of rocky, maar vooral irritant. Toch jammer, want nummers als 'Foundations' en 'Birds' laten zien dat Nash wel degelijk talent heeft. Nu nog even kiezen welke kant ze uit wil gaan, die van punker of pianomeisje.
Met zijn grote hoofd, zwarte zonnebril en enorm gespierde armen lijkt zanger Cee-Lo van Gnarls Barkley [foto rechts] niet echt een gezellige frontman te zijn. En het is ook even wennen aan dat hoge en geknepen geluid van hem. Maar na de eerste twee nummers kruipt zijn stem zich toch langzaam je binnenste in.
Cee-Lo torent, in figuurlijke zin dan, hoog uit boven het volle geluid dat de band produceert. Met Danger Mouse afwisselend achter de knoppen, piano, orgel en xylofoon creëren de muzikanten soulvolle en overweldigende muziek die de zaal in golft. Je ziet Cee-Lo ontspannen en wanneer het publiek stug zijn zanglijn doorzingt na het eindigen van 'Going On' is daar die fantastische lach die zijn gezicht doormidden splijt. Vanaf dan is de band tussen publiek en podium gesmeed en kan iedereen opgaan in de wonderlijke wereld van Gnarls Barkley.
Afsluiter Radiohead kiest vanavond niet voor de makkelijkste weg. De Britten spelen een set waarin voornamelijk nummers van In Rainbows en Kid A voorbijkomen. De focus ligt dus duidelijk op de elektronisch georiënteerde kant van de band. Het resultaat is dat je terechtkomt in een staat van muziektrance waarin de beats en geluidjes uit Jonny Greenwoods machientjes naadloos in elkaar overlopen. Prachtig gedaan natuurlijk, maar aan een zekere kilheid ontkom je toch niet. Zeker als tijdens oude nummers als 'Just' en 'Lucky' het oude vuur oplaait en je weer even voelt wat voor spannende en zinderende optredens Radiohead vroeger in zijn 'rockperiode' maakte.
Toch is op het optreden weinig af te dingen. De band speelt bezielend en nagenoeg perfect, je merkt duidelijk dat de mannen al een eeuwigheid met elkaar op het podium staan. Desondanks is het toch te hopen dat de band een beter evenwicht vindt tussen elektronisch en rock.
ZONDAG
DeVotchKa doet het een stukje origineler dan de meeste andere acts die op Rock Werchter verschijnen. Zo hebben ze onder andere een sousafoon bij, bespeeld door de contrabassiste, en zit de violist van dienst zeer strak in zijn driedelig pak. Het geheel, dat zowel naar de Balkan als naar de Texaans-Mexicaanse grens uitzwermt, wordt gedirigeerd door zanger/gitarist Nick Urata. Vergelijkingen met Beirut zijn evident maar het geheel blijft bespaard van te veel oppervlakkig bombast. Dat verdient alleszins een pluim op dit vroege uur!
De prijs voor meeste travestieten in een band gaat naar Hercules and Love Affair. Zangeres Nomi is er zeker één, over haar collega Kim Ann is de jury nog in overleg. Feit is dat deze dubieuze vrouwspersonen eigenlijk nog het meest interessante zijn aan dit project. De hitsingle 'Blind', waarin de oorspronkelijke vocalen van Antony Hegarty (Antony & the Johnsons) door Nomi worden overgenomen, klinkt nog aardig, maar daarna gaat het al snel mis. De muziek riedelt maar door, klinkt zouteloos en echt spannend wordt het nooit.
De livemuzikanten voegen niets toe en zelfs de wulpse bewegingen van Nomi kunnen niet verhullen dat Hercules and Love Affair zijn succes toch echt te danken heeft aan de eerder genoemde Hegarty. Hij is degene die de nummers voorziet van die extra spannende laag en verdieping. Zonder hem is dit gezelschap gewoon een b-bandje met een travestiet.
Sterproducer Mark Ronson heeft naast een redelijk uitgebreide band ook een resem gasten bij die hij om de beurt en uiteindelijk ook allemaal samen op het podium roept. Onder hen ook zijn nieuwe maatje Ricky Wilson van Kaiser Chiefs die even tamboerijn komt spelen. De opzet van deze show is een soort balorkest met uitstapjes naar swing uit de jaren vijftig en old school hiphop. Opvallendste verschijningen naast Mark Ronson zijn een zekere Tonya die Amy Winehouse meteen doet vergeten, en Daniel Merriweather die onder andere een sterke Smiths-cover ('Stop Me') op de Pyramid Marquee loslaat. Een ietwat fout concept dat toch het juiste energiepeil haalt en als niets minder dan erg geslaagd kan worden omschreven.
Tijd voor Nick Cave en zijn Grinderman. Live ligt de band in het verlengde van het jonge en eigenzinnige werk van Nick Cave met The Birthday Party. Stompend en briesend kroont Cave zich opnieuw tot koning van het rock-'n-rolldrama. Niemand doet het stoerder en ruiger dan hij dit jaar.
Nick Cave (tegen het publiek): "What is this, day three right?"
Publiek (uit volle borst): "Day foouuuurr!"
Cave: "Day four. Fuck Me!"
Er kan geen grotere tegenstelling zijn tussen Jack White en Brendan Benson. Terwijl die laatste een makkelijk in het gehoor liggende stem heeft, rust uitstraalt en een man lijkt met wie je rustig een biertje kunt drinken, is Jack White een heel ander verhaal. Deze geniale gek heeft een stem die hij laat rollen, piepen, kraken en schreeuwen, staat geen moment stil, rolt met z'n ogen en ziet er redelijk eng uit. Deze combinatie van rust en gekte maakt The Raconteurs [foto links] een band die fascineert.
Ze spelen lekkere rechttoe rechtaan rock en blues, en de afwisseling van de totaal verschillende stemmen van Benson en White zorgen ervoor dat de muziek spannend blijft. Hitje 'Steady As She Goes' gaat erin als koek en White betrekt zelfs het publiek bij het zingen hiervan. Het is fijn vertoeven in de wereld van The Raconteurs. Wie waren The White Stripes ook alweer?
Beck is dan al de op één na laatste die het hoofdpodium van Rock Werchter betreedt dit jaar. Zijn nieuwe plaat Modern Guilt verschijnt de dag erna, en dit moet dus een voorsmaakje worden. Jammer genoeg is Beck zichtbaar ziek en heeft hij het duidelijk niet makkelijk om zich in te leven in het concert. Niettemin krijgen ook de volhouders in het publiek een zeer interessante set voorgeschoteld met enkele oude hits en een reeks nieuw, nog te verschijnen materiaal. Beck slaagt met glans in zijn opdracht om z'n nieuwe album onder de aandacht te brengen, jammer alleen dat hij er zelf niet echt bij is.
Afsluiten doet Rock Werchter uiteindelijk met het Belgische dEUS [foto rechts] als de vooropgestelde ideale slotact. Hun verscheiden playlist maakt het het vermoeide Werchtervolk niet makkelijk, maar de band denkt voldoende aan hen die graag naar huis willen. Er komt dus ook nostalgie aan bod met enkele mooie klassiekers als 'Instant Street' en 'Nothing Really Ends'.
De beste momenten in de set zijn echter toch de iets experimentelere nummers van zowel vroeger als nu. 'Theme from Turnpike', 'Fell of the Floor Man' en het nieuwe 'Is a Robot' krijgen de massa niet echt warm maar zitten strak in het pak. Nieuwe single 'The Architect' wordt wat slordig uitgefietst maar kan wel even het vuur aan de lont steken.
'Roses' en de uitzinnige afsluiter 'Suds & Soda' zetten dan toch uiteindelijk de puntjes op de i. dEUS kan zichzelf op Rock Werchter niet overtreffen en al zeker niet heruitvinden na de vorige doortocht, maar ze staan toch maar op het hoogste schavotje en staan daar zonder veel pretentie te rocken en te blinken.
Foto's uit het KindaMuzik archief, door Cor Jabaaij (Editors) en Kenn Verstraeten (Gnarls Barkley, Raconteurs, dEUS)
http://www.kindamuzik.net/live/rock-werchter/rock-werchter-2008-dag-3-4/17197/
Meer Rock Werchter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rock-werchter
Deel dit artikel: