Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Aan het Rotterdamse El Pino and the Volunteers [foto boven] de eer om de zevende editie van het festival Roots of Heaven te openen. In een nog maar voor de helft gevulde grote zaal is het begin van het concert wat rommelig. Terwijl de band er klaar voor lijkt te zijn, moeten de geluidsmannen nog wat warmdraaien. Gelukkig zijn de euvels snel verholpen en is het geluid de rest van de avond uitmuntend. Dit lijken ook de heren van El Pino and the Volunteers te merken: het tweede gedeelte van hun concert is duidelijk beter dan het voorgaande. David Pino laat horen een goed zanger te zijn, terwijl de band als een geoliede machine het repertoire afwerkt. Vroeg in de middag is El Pino and the Volunteers een heerlijke opwarmer! (JS)
Op dit festival is Tandy de meest Amerikaanse band van het stel. Niet omdat zij de meeste paspoorten bezitten - die prijs gaat naar The Resentments - maar meer omdat Tandy de meest archetypische Amerikaanse muziek speelt. Hoe klinkt dat dan, vraagt u zich af. Nou, als een mix van Bob Dylan (met of zonder The Band), Neil Young (met of zonder Crazy Horse) en Bruce Springsteen (met of zonder E-Street Band). Oftewel: ongecompliceerde, authentieke rammelrock van de bovenste categorie. Zanger Mike Ferrio heeft een schitterende rockstem, waarvoor hij ongetwijfeld een jarenlang dieet van sigaretten, alcohol en rijstepap met schuurpapier heeft gevolgd. Hulde! (JS)
Het tragische leven van Mary Gauthier [foto links] uit Louisiana is bekend: drank en drugs brengen haar aan lagerwal, maar een carrière in de muziek helpt de countryzangeres er weer helemaal bovenop. De vele omzwervingen langs de zelfkant van het leven maken van haar een sterke vrouw, die zeker iets te vertellen heeft. Zoals in het nummer 'Christmas in Paradise' van haar derde album Filth & Fire. In dit ontroerende nummer zingt ze over daklozen die een kerstboom uit de supermarkt jatten en het kerstfeest onder een brug vieren. Een getalenteerde gitarist begeleidt Gauthier, die een aangename zelfverzekerdheid uitstraalt als ze bekende vertelsongs speelt als 'Drag Queens in Limousines', 'Mercy Now' en 'I Drink', een lijflied voor sommigen, dat ook door Bob Dylan is goedgekeurd. Een triomf is de totaal onverwachte gitaarsolo aan het einde van het enige stevige nummer van de set. De eerste luchtgitaristen melden zich. Ook na deze glorieuze avond heeft Mary Gauthier er weer wat fans bij. (MD)
Dat de Canadees Fred Eaglesmith de man van de slechte grappen is, dat wisten we wel. Dat hij het zo bont kan maken, is verrassend. Ditmaal geen verhalen over de extra bagagekosten bij de luchtvaartmaatschappij Easy Jet of over de kleffe happen van de snackfoodketen Febo. We moeten het vooral met masturberende mannen doen. Tussen de grappen door werkt Fred er in recordtempo een groot aantal nummers doorheen, waarbij hij veel oud werk speelt. Hierdoor lijkt het concert van Eaglesmith, die wordt bijgestaan door een bassist, drummer en mandoline/mondharmonicaspeler, wel onderdeel van een show met zijn grootste succesnummers en slechtste grappen. De 'hits' zijn daarbij erg vermakelijk. (JS)
Het concert van Woven Hand [foto rechts] is een moeilijke bevalling op de late avond. Na de hele dag naar diepzinnige, maar overwegend opbeurende muziek te hebben geluisterd, is de muziek van David Eugene Edwards en de zijnen letterlijk wat te veel van het goede. Dat Woven Hand niet echt aanslaat, komt niet door de kwaliteit van het viertal. Zij voeren de bezwerende, apocalyptische christenrock van 16 Horsepower en Woven Hand op schitterende wijze uit. Edwards laat nog maar eens horen nog altijd een van de beste zangers, tekstschrijvers en muzikanten van deze tijd te zijn. Het optreden zorgt voor een onheilspellend einde van het festival in de grote zaal. (JS)
http://www.kindamuzik.net/live/roots-of-heaven-festival/roots-of-heaven-vii-main-hall/14488/
Meer Roots of Heaven Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roots-of-heaven-festival
Deel dit artikel: