Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De kleine zaal van het Patronaat heeft veel weg van een rokerige kroeg. Laat op de avond hangen vermoeide festivalgangers massaal aan de bar en staat de donkere ruimte helemaal blauw. Laatkomers wringen zich bijna kokhalzend door de lallende mensenmassa en gore sigarettenwalm om een glimp op te vangen van de man of vrouw op het podium. Wie eenmaal zonder kleerscheuren beneden geraakt, treft daar echter genoeg plek voor het lage podium en kan zonder veel moeite een biertje bestellen. Kenners weten het al veel langer: dit intieme plekje is een hemels paradijs.
Een vroeg hoogtepunt van het Roots of Heaven-festival is het optreden van Damien Jurado. Hoewel hij erg nors kijkt, is de singer-songwriter met T-shirt van The Specials een vriendelijke jongeman, die later zelfs grapjes maakt. Hij wordt bijgestaan door een drummende gitarist en een jonge celliste met sneeuwschoenen, die vertelt hoe Jurado per abuis zijn antidepressiva verruilt voor slaappillen. Jurado uit Seattle blijft wakker en betovert de bomvolle, maar muisstille zaal met zijn hypnotiserende en uiterst breekbare sombermanstem. Soms huilt hij zachtjes als een wolf, zoals in het titelnummer van zijn laatste plaat And Now That I'm in Your Shadow. Als hij toewerkt naar een experimentele apotheose, waarin hij onheilspellend op de bekkens slaat en ook lichte elektronica laat horen, blijft het publiek in absolute trance toehoren. De toegift is een hartenbrekend liedje op akoestische gitaar, dat iedereen in tranen achterlaat. (MD)
Ben Weaver [foto boven] zegt dat hij lijdt aan een persoonlijkheidsstoornis. Hij denkt namelijk dat hij Graham Lindsey is. Lindsey had afgezegd en Weaver is zijn vervanger. Ook lijdt hij aan een zweetstoornis. Toch houdt hij gedurende zijn optreden zijn wollen mutsje op. Zijn set in de overvolle, warme, kleine zaal is goed opgebouwd. Hij begint op de elektrische piano, een instrument dat hij voor het eerst in het openbaar speelt. Het gaat hem prima af. De songs worden gebracht in een doorleefde stem en de fraaie teksten zijn goed te verstaan. Halverwege de set schakelt Weaver over op de banjo en hij sluit het solo-optreden op gitaar af. Met één nummer als toegift is hij ruim binnen het uur klaar. Meer mocht, maar het is goed zo. (PH)
Juist het optreden waar de afvaardiging van KindaMuzik het minst van verwacht, blijkt verassend goed. Waar de in Zweden woonachtige Noorse zangeres Ane Brun [foto links] in het verleden nogal eens met slaapverwekkende shows teleurstelde, raakt zij ditmaal de juiste snaar. De betoverend mooie brunette Nina Kenert speelt hierbij een hoofdrol. Deze achtergrondzangeres laat horen over een gouden keeltje te beschikken en sleept Brun mee naar ongekende muzikale hoogten. Brun zelf verkeert ook in bloedvorm: haar gitaarspel is ingetogen, maar trefzeker, terwijl haar stem nooit eerder zo zuiver klonk, alsof we naar twee sirenen luisteren. (JS)
The Resentments zijn een bescheiden supergroep van enkele zittende mannen op leeftijd, die meteen al respect afdwingt. John Dee Graham, die een paar tanden mist en zingt alsof hij dagelijks pakjes zware shag eet, zingt 'Everybody's Talking' van Fred Neil met zoveel overtuiging dat eigenlijk alle andere duizend covers er even niet meer toe doen. Hij mag dan ook rekenen op een fiks aantal vakbekwame begeleiders, waaronder de zanger/gitarist Stephen Burton. Opvallend is ook dat de stem van Jud Newcomb in deze voortreffelijke bezetting veel beter uit de verf komt dan op zijn soloplaten. Behalve een aantal bezwerende allegaartjes speelt de groep ook uiterst dansbare funk en weelderige barblues, waarmee ze het Patronaat binnen de kortste keren omtoveren in een heuse juke joint. (MD)
Na het geweld van Woven Hand in de grote zaal mag Cracker [foto rechts] het festival in de kleine zaal afsluiten. Ondanks het late tijdstip is deze nog goed gevuld. De band van David Lowery & Johnny Hickman brengt een afwisselende set met stevige rock en rustige ballades. Een hoofdrol is weggelegd voor de stevige gitaarsolo's van John Hickman en de melancholische accordeon van Kenny Margolis. Het publiek raakt moe, want er wordt zelfs gevraagd om een slaapliedje. Een kleine schare trouwe, meegereisde fans vooraan heeft hier geen boodschap aan en blijft de nummers luid meezingen. Een fraaie afsluiter van een festival, dat met recht een hemelse aflevering genoemd kan worden. (PH)
http://www.kindamuzik.net/live/roots-of-heaven-festival/roots-of-heaven-vii-second-hall/14489/
Meer Roots of Heaven Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roots-of-heaven-festival
Deel dit artikel: