Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Toen BBC Radio 6-presentator Marc Riley de Japanners van Bo Ningen tijdens een interview belangstellend naar wat etiketten uit recensies vroeg, zei het viertal niets te begrijpen van het label acid rock. Tijdens het optreden in De Melkweg speelt Bo Ningen noiserock, shoegaze en misschien wel Japanspeed, maar beter is om te spreken van vijf wat uitgesponnen rocknummers die ruim dertig minuten in beslag nemen. Van de aankondigingen van bassist Taigen Kawabe is weinig meer te verstaan dan: "Dank jullie wel."
Visueel valt er meer te genieten. Kawabe speelt niet alleen op de standaard manier, maar laat zijn instrument af en toe een reisje maken van de buik naar de rug en terug. Steevast eindigt hij met de bas als fallussymbool voor zijn kruis. Gitarist Kohhei Matsuda heeft de motoriek en de lengte van Joey Ramone, Yuki Tsujii raakt een aantal malen verstrikt in de draden op het podium, trekt de plug uit zijn gitaar, ontwart de draden en plugt weer in. Drummer Monchan Monna trekt zich niets aan van wat er om hem heen gebeurt en slaat alleen maar strakke tempo's. Bo Ningen zorgt voor een charmante bak herrie die visueel meer indruk maakt dan instrumentaal.
Savages [foto's] opent messcherp met 'I Am Here'. De postpunk van de vier vrouwen hakt er meteen in. Het is even wennen aan de wat hoekige motoriek van zangeres Jehnny Beth. De lompheid verandert tijdens het optreden in charisma. Beth, Française en geboren als Camille Berthomier, kan leunen op een prima ritmesectie en de bijna ongelimiteerde talenten van gitariste Gemma Thompson. In de opener laat Thompson haar kundigheid horen, maar de bewondering groeit met elk nummer. Keer op keer slaagt ze er in te verrassen. In elk nummer rijgt ze parels aan elkaar en ze is continu beter dan op de langspelers Silence Yourself (2013) en Adore Life (2016). Thompson is een muzikante die elke bezoeker na een concert naar de releases van de groep doet grijpen om te horen of ze in de studio al net zo goed was als op het podium.
Natuurlijk wordt 'She Will' aan alle vrouwelijke bezoekers opgedragen en 'I Need Something New' klinkt beklemmend. Savages slaagt er in om het hoge niveau van de studio-opnamen te overstijgen. Tijdens 'Evil' ontstaat er een moshpit voor het podium, die vervolg krijgt in 'Hit Me'. Beth stapt blootsvoets op de handen van de bezoekers voor het podium. Stoer en sereen torent ze boven het publiek uit, maar tegelijk is ze ook afhankelijk van de kracht van de fans onder haar. Savages verovert de zaal, raakt elke bezoeker in het hart. Beth is al lang niet lomp meer, Thompson laat haar gitaar spreken en Ayse Hassan en Fay Milton zijn de ritmegidsen in de zaal. Vanavond regeren deze vier vrouwen hier. 'Adore' sluit het optreden af, waarna Bo Ningen tijdens 'Fuckers' mag helpen de zaal nog eenmaal in vervoering te brengen. Savages is een wereldband die muziek met de juiste urgentie brengt. Thuis vlug die platen nog eens opzetten.
http://www.kindamuzik.net/live/savages/savages-bo-dingen/26596/
Meer Savages op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/savages
Deel dit artikel: