Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De jongens van Monza plegen zich de laatste tijd in keurige beige debardeurs te wurmen voor optredens. De tien voorste rijen dragen vanavond hoofdzakelijk afgewassen zwart. Nimmer stak een groep feller af tegen zijn publiek dan het half Limburgse, half Antwerpse combo vanavond. Een vestimentair conflict heeft Stijn Meuris echter nog nooit tegengehouden, en dus speelt Monza een klein uur lang met alle remmen los. De band brengt zonder meer strakke versies van eigen nummers als ‘Weerstand = Mooi’ en ‘Een Soort van Vrede’ – met een stukje ‘Highway to Hell’ erin verwerkt – en laat met ‘Panamarenko’ ook een klassieker van Noordkaap aan bod komen. Hun frontman zingt/schreeuwt zich ondertussen schor. Een goed Monza-optreden, dat is genoteerd.
Vive La Fête [foto], jazeker. De formule blijft ieder optreden hetzelfde: Danny Mommens speelt een beetje gitaar, doet wat backing vocals en laat zich het kikvorsperspectief dat het podium biedt zeer welgevallen; drummer, bassist leggen een poppy electrogroove neer waarop het fijn dansen is, en de deuntjes die de synthesizer produceert flirten zowel met eighties new wave als sixties kitsch; Els Pynoo schudt haar welgevormde kont en kreunt en kirt in kinderlijk Frans dat het een lieve lust is. Op het einde nog ’ns een covertje of twee en een gastoptreden van enkele toeschouwers, en dat was het dan. Wij vinden dat allemaal best – wie niet akkoord gaat mag nù de hand opsteken.
Laten we echter eerlijk wezen: Vive La Fête was niet de groep waarvoor u – met zijn 10000, alweer – naar de Grote Kaai was afgezakt. Die eer viel te beurt aan de Sisters Of Mercy, medio jaren tachtig een grootse en zeker in onze contreien erg grote gothic groep. De Vlaamse fans maakten hun reputatie waar en stonden weer in drommen op het plein om trouw hun oude held toe te juichen. ‘Held’ in het enkelvoud, ja, daar de groep Sisters Of Mercy al jaren niet meer bestaat: naast drumcomputer Doctor Avalanche is het enige vaste lid anno 2005 oprichter Andrew Eldritch.
Het dik pak rook dat de muzikanten omhult als ze het podium betreden is zelfs voor de krachtige spots ondoordringbaar. Introductietekstjes en ander gelul wordt achterwege gelaten, en nog voor iemand ‘Brussel-Halle-Vilvoorde’ kan zeggen wordt het behoorlijk slappe nieuwe nummer ‘Crash and Burn’ ingezet. Het is maar de vraag of iemand überhaupt op nieuw materiaal zit te wachten; op songs als deze alvast niet. En zo komt het nog ettelijke keren voor dat we flauwe afkooksels van oude gloriën voorgeschoteld krijgen, die ons Siberisch koud laten. Als het goed zit, zit het echter heel goed: nummers als ‘Dominion/Mother Russia’ en ‘Alice’ worden uitstekend vertolkt, en vooral de na al die jaren even galmende stem van Eldritch imponeert. Door die afwisseling van erg goed met matig materiaal verliest het optreden echter veel van zijn glans.
http://www.kindamuzik.net/live/sisters-of-mercy/sisters-of-mercy-vive-la-f-te-monza/10280/
Meer Sisters Of Mercy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sisters-of-mercy
Deel dit artikel: