Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Over twee maanden ziet het vierde studio-album Eyes Open van Snow Patrol het levenslicht, maar de band deed dinsdagavond Amsterdam al aan voor een try-out. In de knusse Oude Zaal van de Melkweg trakteerden de Britten op oude en nieuwe nummers. Dat viel echter niet altijd in de smaak.
Eigenlijk is het al vanaf de eerste noot mis: de intro-muziek. De cd hapert of slaat meermalen over. Zo'n schoonheidsfoutje is doorgaans goed te vergeven, als de rest van het optreden in orde is.
De band krijgt evengoed een heldenonthaal, en dat is niet zo gek, want met Final Straw, het vorige album, is Snow Patrol opeens heel snel volwassen geworden. Dankzij een goede producer maakte de band eindelijk zijn talent waar: mooie popliedjes, goed uitgevoerd en vrijwel altijd een catch. Niet zo gek dat de band in het live-circuit uitgroeide tot een pareltje en zelfs het voorprogramma van The Pixies in de HMH mocht verzorgen.
Om de stemming er in te brengen, opent Snow Patrol met twee hits van Final Straw: 'How to be Dead' en 'Spitting Games', maar het geluid is nog niet in orde; de bas klinkt dof en de zang is nauwelijks te horen. Later wordt dit bijgesteld, maar nog altijd klopt er iets niet. De drummer slaat een paar keer naast de maat en de nieuwe bassist (sinds juli 2005) zet wel erg hard in.
Het wordt niet veel beter. Soms is het bijna alsof de afzonderlijke bandleden allemaal een ander nummer spelen. Zelfs klassiekers als 'Chocolate', waar je live geheid mee scoort, klinken vanavond als slappe aftreksels van wat ze ooit waren. Pas na een half uur herstelt de band zich iets. Er is dan al meermalen non-verbale schuttingtaal over het podium gecommuniceerd.
Gezien het optreden is er moeilijk iets te zeggen over het nieuwe materiaal. Om toch een poging te wagen: de band opent vaak erg hard, waarna de nummers vrij mainstream klinken. Er is voortgeborduurd op de beproefde succesformule van Final Straw, met subtiele gitaarlijntjes en stuwende drums. De teksten lijken daarentegen wat minder geraffineerd of wat meer naïef. Verder is er meer ruimte voor samenzang, voornamelijk tussen zanger Gary Lightbody en gitarist Nathan Connolly.
Conclusie: Snow Patrol maakt de verwachtingen in de verste verten niet waar. Waar het ten tijde van de vorige tournee een geoliede machine was, hing er deze keer iets in de lucht dat deplorabel uitpakte. In september beloven ze terug te komen. Hopelijk is de lucht dan geklaard.
Foto uit het KindaMuzik archief.
http://www.kindamuzik.net/live/snow-patrol/snow-patrol-miss-antarctica/12160/
Meer Snow Patrol op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/snow-patrol
Deel dit artikel: