Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Terwijl Sven Figees eerste van echo voorziene orgelnoten door de zaal klinken, is het nog even gissen welke kant dit concert op zal gaan. Als drummer Joost Kroon (New Cool Collective, Anouk) meteen daarna inzet met een niet mis te verstane discofunkbeat en Figee zijn etherische klanken verruilt voor een onvervalst scheurende Hammondsound is de boodschap echter duidelijk: vanavond wordt het feest. Maar wel een feest op hoog muzikaal niveau, dankzij de groep doorgewinterde jazzmuzikanten die Figee heeft meegenomen, en, nog belangrijker, op effectieve wijze weet te leiden.
De organist toont als bandleider een goed gevoel voor opbouw. Na het door de ritmesectie gespeelde openingsnummer voegen de blazers zich bij de band en nog later pas de vocalisten. De zaal is dan al lang om, waardoor het extra voelbaar wordt hoe zangeres Patt Riley (die er vanavond voor een van de laatste keren bij is) en soulman Ivan Peroti alles alsnog naar een hoger plan tillen. Riley zorgt er met haar opvallend krachtige stem voor dat de jams ook echt liedjes worden, terwijl Peroti, het publiek aansturend in handclap- en call & response-sessies, zorgt voor het echte soulgevoel.
Nu het publiek overwonnen is, krijgen de instrumentalisten de ruimte. Een saxsolo van tenorsaxofonist Tom Beek brengt de avond tot het kookpunt. Precies op tijd neemt Figee even gas terug met een door Peroti gezongen Curtis Mayfieldcover, gevolgd door enkele ballades (waaronder eentje gezongen door de gitarist, die dit opvallend goed doet). Na het rustmoment gaan alle remmen definitief los en is het publiek getuige van een dikke jamsessie, met solo's van nagenoeg alle instrumentalisten. Opvallend genoeg duurt Figees eigen solo het kortst. Hij lijkt het belangrijker te vinden de andere solisten aan te jagen met zijn grommende instrument. Met draaiende handgebaren maakt hij de band duidelijk dat ze vooral nog een paar rondjes door moeten jammen.
Hoe ruig het Hammondorgel kan zijn bewijst Figee middels de afsluiter van de ruim twee uur durende show: een heuse cover van The Prodigy’s 'Smack My Bitch Up'. In de toegift is er nog ruimte voor een paar minuten flink dansen, alvorens de soulrevue definitief Tivoli De Helling verlaat. Sven Hammond Soul laat het publiek achter met herinneringen aan een gloedvolle, rijke funksessie.
http://www.kindamuzik.net/live/sven-hammond-soul/sven-hammond-soul/22721/
Meer Sven Hammond Soul op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sven-hammond-soul
Deel dit artikel: