• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Swamp Dogg

Slicke soulshow.
28 april 2007, Waterfront, Rotterdam

Tekst: Maurice Dielemans

Beeld: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 01 mei 2007

Het is wat met die soulknakkers van weleer die nu overal weer opduiken, zoals Bettye LaVette en Candi Staton. Voordeel is vaak wel dat die lui een voorbeeldig leven in dienst van de Heer hebben geleid en dus niet snel aan drank en drugs ten onder gaan, zoals meestal het geval met blanke rijkeluiskindjes.

Neem nu de levende soullegende Swamp Dogg, die in de jaren zestig en zeventig blijkbaar ontzettend populair was in bepaalde windstreken. Het Rotterdamse Waterfront is dan ook voor een groot deel gevuld met een Surinaams publiek, dat herinneringen ophaalt aan vroeger en Swamp Dogg binnenhaalt als de verloren zoon. Weer eens wat anders dan die vetkuiven en opgerolde spijkerbroeken van de avond ervoor.

Swamp Dogg komt op als een soort maffiabaas, compleet met streepjespak, gouden kettingen en gleufhoed. De dure riem die hij om heeft, blijkt weer iets te groot. “Ga een nieuwe riem voor me halen. Moet ik soms met mijn broek op mijn knieën spelen”, grapt hij naar iemand aan de zijkant van het podium.

De sfeer zit er goed in: er wordt veel gedanst en Swamp Dogg loopt regelmatig de zaal in om fysiek contact te maken met zijn fans. Alleen bij de cover ‘Sam Stone’ (van countryman John Prine) wordt het heel even serieus en staat hij stil bij de zinloze oorlog in Irak.

Swamp Dogg heeft ook wel iets van een dominee, maar is eerder een gezellige dan een vrome geloofsarbeider, eentje die flirt en danst met de oudere dames op de eerste rij. Hij doet mede hierdoor ook behoorlijk wat aan Solomon Burke denken.

Uiteindelijk staat hij vaker in de zaal dan op het podium, volledig afgepeigerd. Gelukkig maar dat het bandje in zijn keyboard gewoon doorloopt en de sexy blazersectie ongestoord doorgaat. Het optreden van Swamp Dogg is eigenlijk een slicke soulshow, die nooit stand zou houden zonder de grappen en grollen van de meester en de participatie van het publiek.

De ballades waarin hij oproept dat mensen lief moeten zijn voor elkaar herinneren nog aan een tijdperk van hoop en geluk. Toch weten de maestro en een forse souldame dat heel diepe soulgevoel uit hun gouden keeltjes te wringen. Het is daarom is niet erg dat de nummers soms best gelikt klinken.

Als bescheiden toegift speelt Swamp Dogg het verlengde van een onnozel reggaenummer dat hij daarvoor speelde. Het is bijna 1 uur ’s nachts als de Moerashond van het podium verdwijnt en een nog halfvolle zaal al dansend achter laat.

Plezierige afsluiter van twee dagen ritme en roots in het Rotterdam.

http://www.kindamuzik.net/live/swamp-dogg/swamp-dogg/15339/
Meer Swamp Dogg op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/swamp-dogg