Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Pieken en dalen, zo gaan de dingen. Zegt David Freel van Swell luchtjes in een biootje. Maar je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat hij en zijn band Swell altijd op zoek blijven naar de magie die de band ooit gehad heeft toen deze geen plan had en helemaal geen idee waar het heen moest. In een oud warenhuis in San Francisco nam Swell zijn eerste paar platen op en iedere liefhebber van superbe gitaarpop heeft er daarvan tenminste één van in huis. Wat maakte het magisch? Het geluid vooral. Die wonderschone combinatie van Freels bedwelmende zang, zijn schrapende akoestische gitaar en de immer voortroffelende drummer Sean Kirkpatrick. …Well?, 41 en ook het latere Too Many Days Without Thinking zijn standards. Er is veel mooie, lo-fi-achtige pop beschikbaar, maar zo sfeervol en ingehouden psychedelisch als bij Swell is het nergens te krijgen.
Dat maakt de verwachtingen voor een concert altijd weer hoog. Elke avond kan de magie tevoorschijn komen. Hoewel iedereen weet dat de warenhuisdagen voorbij zijn, dat Kirkpatrick en Freel weliswaar onlangs herenigd zijn na een periode van ijselijke stilte maar dat hun laatste "reünieplaat" het ook net niet had, hoop je toch dat het er is: Swell-magie. Wel, die magie kierde slechts een beetje door in Utrecht hedenavond. Linksvoor op het podium stond hij met zijn akoestische gitaar, versterkt natuurlijk. David Freel. Zoekend naar de sfeer, mompelend in de liedjes, af en toe de maat opnieuw aangevend - three, four! - en zowaar communicerend met de niet al te volle zaal. Naast hem een band met gitarist Greg Baldzikowski die tevens de keyboard beroert, bassist Doran Bastin en een drummer die ook heerlijk roffelde maar niet de ouwerwetse sound had. Dus of de geluidsmensen deden hun werk niet goed genoeg of dit was niet Sean Kirkpatrick. Ik houd het op het laatste en neem aan dat dit heerschap Mat Mathews moet zijn geweest.
De magie was er zowaar een enkele keer. Bijna. In 'At Lenny's', 'Sunshine Everyday' en 'What I Always Wanted'. Dan swingde het zaakje lichtjes en keek Freel goedkeurend van onder zijn wollen mutsje naar zijn bandleden. Momenten om te koesteren, dat was voor iedereen duidelijk. Daarnaast bracht Swell nummers die wel aan die oude sound appelleerden, maar het niet echt zelf over het voetlicht brachten. En als er iets ontbreekt, dan klinkt het nog steeds fijn, maar dan is het niet magisch. Na een uur al zag Freel dit ook in, en vertrok.
http://www.kindamuzik.net/live/swell/swell/6032/
Meer Swell op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/swell
Deel dit artikel: