Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Om vier uur ochtends met Teddy Morgan en de jongens van Cracker uit café De Witte Bal in Assen geknikkerd en stipt om vier 's middags in Amsterdam voor Take Root Shadow: ik kan het u niet aanraden. Maar toen de onverbeterlijke Marvin Etzioni (Lone Justice) met zijn mandoline in het publiek sprong, wist ik meteen dat het de moeite waard was. Het openingsoptreden van Grey DeLisle was sowieso stukken beter dan haar behouden performance in De Smelt. Waarom het nu wel aansloeg, weet ik eigenlijk niet precies. Het waren dezelfde liedjes voor minder publiek, maar het geluid leek beter afgesteld. De band speelde nu niet meer op safe. Integendeel, de vroege vogels kregen een hyperactieve set voorgeschoteld, waarna Grey met veelzeggende glimlach van het podium van het vertrok. Ik zag haar omhoog staren naar de lege balkonnen en ik hoorde het haar nog zo zeggen: “Lucinda, over twee jaar sta ik hier weer, dan is het helemaal uitverkocht.”
Mia Doi Todd: ik maakte mij een beetje zorgen om haar. Ze moest in de doorgaans luidruchtige bovenzaal spelen. Achteraf viel het reuze mee. Alleen het gekraak van de houten vloeren en haar zwoele zangstem weerklonken in de poptempel. Ze zong 'The Times Are A-Changing en ze deed mij denken aan Joan Baez in 1965, hoewel ik daar nooit bij ben geweest.
Vreemder, maar minstens net zo imponerend ging Chris Whitley te werk. De magere singer-songwriter stond over zijn glimmende gitaar gebogen alsof hij al het leed van de wereld op zijn rug droeg. Het belabberde geluid en de ontoegankelijke benadering van blues en country deden aanvankelijk het publiek terugdeinzen, maar de volhouders werden achtergelaten met een adembenemende en hallucinerende trip door de duistere buitenwijken van de Verenigde Staten. Later sprak ik er nog met iemand over, die vond het maar een bak teringherrie.
Over herrie gesproken: Björn Berge maakt in z'n eentje zoveel geluid op een akoestische gitaar dat het klonk alsof hij een voltallige bluesband in zijn gitaarkast verstopte. Toch bleef het beperkt tot louter virtuoos en vervelend machtsvertoon. Het ontbrak hem juist aan die benodigde finesse, waarmee de imposante opstelling van The Willard Conspiracy het publiek in de grote zaal bespeelde. Zo verging het ook Steve Wynn en The Miracles in de bovenzaal. Loeihard en haast zonder adem te halen gaf de ex-Dream Syndicate alles in zich. Een mooie afsluiter, want met Jesse Malin, die toch een mindere Ryan Adams blijkt te zijn, werd dat niveau helaas niet meer gehaald.
http://www.kindamuzik.net/live/take-root/take-root-shadow/4163/
Meer Take Root op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/take-root
Deel dit artikel: