Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er rust geen eenvoudige taak op de voortrekkers van de nu-metal. Nu het genre op zijn laatste benen lijkt te hinken, wordt er naar de grootheden gekeken om het boeltje alsnog een verfrissende richting uit te sturen. Zoals eerder aangehaald door onze redactie, gaat Mudvayne met hun laatste Lost and Found de strijd aan. Maar bij al die andere vergane glorie blijft het windstil. Korn heeft dezer dagen vooral moeilijkheden om de bende bijeen te houden (lees de hilarische weblog van ene Head er op na). Limp Bizkit drijft het nog verder; door audities en liefdesperikelen allerhande bleef muzikaal werk van enig allure (of iemand ‘The Unquestionable Truth’ reeds gehoord dan?) uit. De eens zo roemruchtige muziekstijl, quasi leven ingeblazen door het indertijd oppermachtige Deftones, lijkt uitgezogen. Als Chino Moreno, frontman van diezelfde Deftones, besluit zich eindelijk toe te spitsen op zijn sinds jaren aanslepende Team Sleep-hobbyproject, rust plots alle hoop op zijn schouders. Zou deze groep de frisse wind zijn die de muffe sfeer rondom de nu-metal doet opklaren?
Welnu, na anderhalf uur concert lijkt het antwoord vooralsnog 'neen' te zijn. Deftones zelf leek al enige jaren te watertrappelen. Hun laatste titelloze album tapte uit eenzelfde vaatje als eerder werk, de fut was er ietwat uit. Je zou dan denken dat Chino met deze nieuwe groep mensen rondom zich, zichzelf zou willen bevrijden door met een geheel nieuwe stijl te experimenteren. De waarheid leek minder avontuurlijk. Wat Chino ditmaal uit zijn mouw schudde was amper van het Deftones-materiaal te onderscheiden. Waar enkele jaren terug gelekte Team Sleep-nummers nog met slome triphopbeats leken te dwepen, werd het groepsgeluid na verloop van tijd blijkbaar herleid tot nu-metal op halve snelheid gebracht.
De typische opstelling van dj, halfrappende zanger, drums, synths en hortende gitaren werd gehanteerd. DJ Crook zorgde ditmaal voor de onderliggende beat, maar wist zich daarbij amper van Deftone-lid Frank Delgado te onderscheiden. Hella’s drummer Zach Hill, die hier ook van de partij was, onderscheidde zich wél, maar dan eerder op een negatieve manier, daar zijn tegendraadse drumpartijen in de meeste gevallen de nummers niet meteen ten goede kwamen. Misschien dat op plaat de nuances beter te doorgronden zijn, we kregen vandaag bijvoorbeeld de vocalen van Pinbacks Rob Crow niet te horen, maar ons leek het alsof het veelbelovende project – waaruit Mike Patton zich reeds, zonder sporen achter te laten, had teruggetrokken – ergens onderweg een verkeerde bocht heeft genomen. Een nummer als ‘Nathalie Portman’ bijvoorbeeld, dat in demoversie nog aardig klonk, leek ditmaal onherkenbaar en ongeïnspireerd. Zo kabbelde de set tergend langzaam voorbij, en kon deze recensent zich, tijdens nummers als ‘Ever’ of ‘King Diamond’, niet van de gedachte te ontdoen naar muziek uit het midden van het vorige decennium te zitten luisteren.
Desondanks verdient deze groep een kans, en kijken we hier op de redactie benieuwd uit naar een eerste luisterbeurt van het titelloze debuutalbum. Live zat het nog niet helemaal gegoten, en misschien kan deze plaat ons bijgevolg enkel op een positieve manier verrassen.
http://www.kindamuzik.net/live/team-sleep/team-sleep/9930/
Meer Team Sleep op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/team-sleep
Deel dit artikel: