Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Gewapend met een zowel grimmige als grillige comebackplaat staan The Afghan Whigs in Paradiso. De veteranen leveren een zinderende show af.
Als een oppermachtige maffiadon kijkt Greg Dulli neer op ons, zijn neefjes en andere insignificante familieleden. Het podium had voor hem nog best wat hoger mogen zijn. Met gevoel voor theater leidt Dulli (49) band en publiek door een avond vol momenten van woede, frustratie en, misschien wel het belangrijkst, onafhankelijkheid. Want als iets het oeuvre van The Afghan Whigs kenmerkt, dan is het wel de drang naar vrijheid. Op het randje van anarchie. Niet gebonden zijn aan vrouwen, daar gaat het vaak over, wat ook verklaart waarom er vooral mannen in de zaal zijn.
Een zaal die vooral op de oudere hits als 'Gentlemen' en 'Debonair' goed los gaat en de vloer op en neer laat denderen. Het meezingvolume tijdens die nummers is ongekend hoog. Maar ook de nieuwe songs 'Matamoros' en 'It Kills' gaan goed naar binnen. Ze staan op de wispelturige comebackplaat Do to the Beast, die uitkwam in april.
De grunge-met-soul uit de jaren negentig staat nog altijd overeind op dit nieuwe album, dat zestien jaar na het vorige uitkwam. Dulli hield het in 2001 voor gezien en zette andere bands op: The Twilight Singers en The Gutter Twins. Hij beweerde altijd dat The Whigs nooit meer bij elkaar zouden komen, maar in 2011 was het toch weer zover.
Dulli trekt alle aandacht naar zicht toe. Met zijn grote lijf is hij ook niet te missen. Dit is een man die zich van niemand iets aantrekt en zich nooit zal excuseren voor wie hij is. Met zijn raspende stem brengt hij zowel Johnny Cash-achtige gevoeligheden als een donderpreek van jewelste. Wanneer hij in het nieuwe nummer Lost in the Woods zingt "You know me by now", klinkt het niet vriendschappelijk, maar eerder als een waarschuwing.
De frontman mag dan bepalend zijn, uiteindelijk zetten The Afghan Whigs als band een ijzersterke, zinderende show neer. De gitaristen doen hun werk uitmuntend en in de hoek bespeelt Rick Nelsen afwisselend toetsen, cello en viool. Geen van allen laten ze afzonderlijk heel erg van zich horen, maar samen maken ze een heerlijke maalstroom aan diepzwarte rock. Daar komt nog een strakke en afgepaste lichtshow bij, die versterkt wat al die in zwart gehulde mannen op het podium doen. The Afghan Whigs zijn duidelijk herboren.
http://www.kindamuzik.net/live/the-afghan-whigs/the-afghan-whigs/25159/
Meer The Afghan Whigs op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-afghan-whigs
Deel dit artikel: