Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Papa M is al sinds 1997 het soloproject van David Pajo, eerst onder de noemer Aerial M en vanaf 1999 wordt het definitief Papa M. Daarnaast etaleerde hij als elektrisch gitarist zijn kunde in een dozijn andere groepen en zat hij in het invloedrijke Slint, de pionierende postrockband die in 1994 ter ziele ging. Wat hij met Papa M brengt, is eveneens een vorm van postrock, al is het wel een erg rustige variant. Naast Pajo is er enkel een bassist op het podium en hij vult de muziek aan met ondersteunende, ritmische samples.
Het laatste album van Papa M dateert alweer uit 2004, dus de set wordt gedomineerd door ouder werk. De volumeknoppen staan volledig open zodat veel nuances van de erg subtiel opgebouwde nummers enigszins verloren gaan, vooral door de resonerende bastonen. Pajo lijkt in zijn eigen wereld te vertoeven, er is amper interactie met het publiek en hij laat weinig ruimte voor applaus. Zo wordt het een wat onderkoeld concert, dat meer op elektronica dan op gitaar leunt. Papa M's nummers zijn eerder soundscapes, maar de warme, mooie gitaarklanken en prachtige, eenvoudige melodieën blijven gelukkig overeind.
Dirty Three [foto] is de laatste jaren in uitstekende vorm, vooral live. Het gaat frontman Warren Ellis voor de wind, met name in zijn soundtrackprojecten met Nick Cave. Ellis zat ook met Cave in Grinderman en hij speelt in The Bad Seeds. De verwachtingen zijn hooggespannen, maar Ellis, Mick Turner en Jim White lossen ze dubbel en dwars in door aan het einde van dit concertseizoen één van de knapste shows uit de afgelopen periode neer te zetten.
De band begint wat aarzelend en speelt net iets minder goed wanneer Ellis zijn viool aan de kant legt en plaatsneemt achter de piano. Het zenuwachtige drumspel van White overstemt de nummers soms, zoals in 'Sometimes I Forget You've Gone'. Vanaf 'Some Summers' komt het trio echter volledig op gang. De sfeervolle, instrumentale rock, die wordt gecombineerd met een soort duistere folk, is knap opgebouwd. Het klinkt opzwepend en intens, met 'Sea above, Sky below' als één van de vele hoogtepunten. Hoewel het concert twee uur duurt, vliegt de tijd voorbij.
Ellis, Turner en White zijn uitstekende muzikanten, en het begrip podiumbeest lijkt wel speciaal uitgevonden te zijn voor Ellis. Vanaf opener 'Rain Song' legt hij het publiek uit waar de instrumentale nummers over gaan, waarbij hij telkens zeer gedreven een absurd verhaal vertelt. Weliswaar vooraf ingestudeerd, want hij zegt vaak hetzelfde. Toch biedt dit een meerwaarde, want Ellis is één van de meest charismatische artiesten die tegenwoordig op een podium wordt aangetroffen.
Foto door Isabelle Adam (cc) van 8 juni 2012.
http://www.kindamuzik.net/live/the-dirty-three/dirty-three-papa-m/22978/
Meer Dirty Three op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-dirty-three
Deel dit artikel: