Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Al snel na de oprichting in 2010 wordt The Slow Show uit Manchester opgepikt door de BBC. De band mag in het voorprogramma van Elbow spelen tijdens een live radio-uitzending van een concert in Manchester Cathedral. Een Europese tour volgt. Toch duurt het bijna vijf jaar voordat debuutplaat White Water uitkomt, omdat orkestrale toevoegingen aan de stemmige muziek van violisten, een koor en een dertigkoppige brassband de nodige logistieke en financiële hobbels oplevert.
Hoewel niet alle nummers even sterk zijn, is het resultaat een groots aangezette plaat vol barokke klanken met als houtsnijdende referenties The National ('The Slow Show' is een nummer van hen), I Like Trains, Madrugada en Tindersticks. Ook dit jaar gaat het snel met The Slow Show: het vijftal blinkt uit op festivals als Eurosonic en Into The Great Wide Open. De concerten van de huidige najaarstournee zijn drukbevolkt, en ook Vera verkoopt bijna uit.
Een bijna volle zaal betekent meer dan eens een druk kwebbelend publiek. Maar in plaats van te kletsen, luistert het publiek aandachtig. Dit is ook wel nodig, want het geluid staat niet eens zo hard afgesteld. Daarnaast spreekt het voor zich dat de brassband is thuisgebleven; een gastmuzikant neemt de honneurs van de koperblazers waar, de violen komen uit een doosje. De drums en de toetsen overheersen in het soms wat dunne geluid, zodat de gitaren af en toe ondergesneeuwd raken.
Maar waar het echt om gaat, is de eikenhouten, van cognac doordrenkte bariton van Rob Goodwin. In zijn lange jas oogt hij als een moderne bohemien die - met een indrukwekkende emotionele diepgang en intense melancholie - zingt over verlies, opgroeien en vervreemding. De aimabele zanger toont zich oprecht blij met de grote opkomst, het respectvolle publiek en de manier waarop velen opgaan in de donkere klanken van het zestal.
De nummers beginnen meestal met een intro op de piano dat overgaat in een orkestraal nummer met raakvlakken aan folk, americana en soms postrock. Tot een echte uitbarsting van lawaai komt het nooit, wat het optreden bij momenten wat braaf en eentonig maakt. The Slow Show kiest liever voor de ingetogen manier van muziek maken, met als zeer fraai hoogtepunt het minimalistische 'Lucky Me, Lucky You', dat Goodwin slechts samen met de beeldende twanggeluiden van de tweede gitarist ten gehore brengt. Gecombineerd met de donkerbruine zang neemt het nummer je mee naar vervlogen tijden.
The Slow Show geeft een indrukwekkend optreden, maar zoekt nergens grenzen op. Het geeft de band daarmee wel een vrijkaartje om met zijn donkere maar niet inktzwarte muziek een breder publiek aan te spreken. De dynamischere songs van de te verschijnen nieuwe plaat beloven daarbij veel goeds. En ook niet geheel onbelangrijk: Goodwin heeft het uiterlijk en de uitstraling om een aansprekende frontman te worden. In Vera neemt hij hier alvast een voorschot op door het publiek te laten meezingen en –klappen. En hoewel het altijd oprecht en vanuit het hart overkomt, is het een prima oefening voor de grotere zalen in de toekomst.
http://www.kindamuzik.net/live/the-slow-show/the-slow-show/26377/
Meer The Slow Show op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-slow-show
Deel dit artikel: