Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Soft Hills is typisch zo'n indiebandje zonder smoel, dat zich richt op de pure luisteraar en dus vanzelf in een verdraaid lastig hoekje komt. Want: who cares. Ook vanavond is er een klein groepje mensen opgetrommeld dat komt luisteren. Dat krijgt gelukkig een warm en fraai uitgebalanceerd geluid voorgeschoteld in het Utrechtse dB's.
The Soft Hills heeft eigenlijk wél een verhaal. Want frontman en liedjesmaker Garrett Hobba ontsloeg zijn bandleden en liet zich halverwege de opnamen van zijn nieuwe plaat Departure zelf opnemen, maar dan in een kliniek. Aan dit verhaal kleeft niks heroïsch en aan de hoofdpersoon met zijn bloempotkapsel, dikke bril en houthakkershemd evenmin.
De magie zit hem in de strak gestylede songs van Hobba. De groep hangt lekker lui achterover in pastorale en melancholische droomliedjes, die prachtig zijn maar niet echt binnenkomen door de plas echo waarin ze gedrenkt zijn. Het Midlakegevoel is nooit ver weg: allemachtig wat waren die gasten live akelig goed, maar hun slome perfectie komt wel een keer in je irritatiezone.
Dat gebeurt vanavond niet met The Soft Hills. Daarvoor is de set te kort en bovendien is het te gek om Hobba een keer live te zien en te horen, met iets meer rafels en randjes dan op de plaat. Hobba zingt hoog en fraai en richt zich voornamelijk op het repertoire van Departure. Een paar van dit soort shows in kleine zalen voor weinig mensen zal The Soft Hills echter nauwelijks verder helpen. Soit.
http://www.kindamuzik.net/live/the-soft-hills/the-soft-hills/24876/
Meer The Soft Hills op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-soft-hills
Deel dit artikel: