• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Veils / The Delays

Een volle Effenaar geniet van twee stijlen nieuwe generatie britpop. Dertig man discussiëren over diverse sociale onderwerpen.
19 mei 2004, Effenaar, Eindhoven

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 24 mei 2004

Natuurlijk was de Effenaar uitverkocht. The Veils kwamen en dat moest men natuurlijk zien. Het jonge Engelse bandje dat sinds het uitkomen van The Runaway Found hun gehypte naam van een redelijk laagje faam voorziet, doet het goed bij zowel de criticasters en oudere garde muziekliefhebbers als bij de jonge generatie die een eigen Smiths wel zien zitten. De charismatische maar verlegen zanger Finn Andrews is nog geen Morrissey maar hij bezit wel een aangename dosis charme die het op het podium goed doet. The Veils hadden een ander jong bandje meegenomen voor hun voorprogramma: The Delays (foto rechts). Vier Britse jonkies die de nieuwe lichting britpopbandjes van afwisseling voorziet met een dromerige stijl. En ze doen het goed, live gaan ze gedreven en met veel plezier te werk. De hoofdrollen bij The Delays zijn weggelegd voor de zanger, een iel mannetje met een grote struik blond haar op zijn hoofd, en zijn broer, de enigszins getikte en zeer enthousiaste keyboardspeler, ook zo'n struik blonde manen op zijn hoofd met daarover heen een oudemannenhoed. Snel blijkt waar de vergelijking van The Delays met de Cocteau Twins vandaan komt. Nadat Aaron Gilbert het speelse electronica-intro van 'Wanderlust' instart doet zanger Greg Gilbert zijn strot open, van zweverige falsetto-vocalen à la Elizabeth Fraser (Cocteau Twins) naar een rauwe rockstem à la Liam Gallagher (inderdaad) in dertig seconden, geen probleem. De liedjes, alle te vinden op hun debuut Faded Seaside Glamour swingen en rocken tegelijk. Een enerverend optreden van een bandje dat opereert in de luwte van alle hypes en daardoor wel eens voor mooie dingen kan gaan zorgen.

The Veils (foto links) hebben hun eigen hype. Veroorzaakt door hun eerste album, en de toernee langs de Nederlandse zalen is zeer succesvol. Live gaat het viertal een stuk ruwer te werk dan op het album. De strijkerarrangementen die bijvoorbeeld 'Lavinia' zo ontzettend melancholisch maken schitteren door afwezigheid. De rauwe vocalen van Andrews staan strak van de pijn, letterlijk en figuurlijk - met zo'n stem houd je het niet al te lang vol als je elke avond alles wilt geven. Want dat doet hij zondermeer. 'Lavinia' mocht dan teleurstellen, andere nummers komen een stuk beter tot hun recht, 'Leavers Dance' en 'Talk Down the Girl' nemen met gemak de rol van tranentrekkende anthems over. Met een akoestische gitaar om zijn nek en regelmatig zijn ogen dichtknijpend als die hoge noot weer gehaald moet worden, legt hij zijn hele ziel en zaligheid in zijn teksten. De snellere nummers als 'More Heat Than Light', 'The Guiding Light' en 'The Tide That Left and Never Came Back' zorgen voor de toch wel nodige afwisseling, hoe mooi die tranentrekkers ook zijn. De volgepakte Effenaar was ruimschoots tevreden - dat het rustige 'The Nowhere Man' en de akoestische toegift dan toch weer overschaduwd werden door een handvol irritatiefactoren die meenden te moeten bijpraten tijdens een concert was misschien onvermijdelijk, maar wederom zeer irritant. Spreek toch lekker bij iemand thuis af, smeer een toastje, praat daar over je problemen en ga naar huis. Was je dan langs de Effenaar gekomen dan had je mij misschien nog met een glimlach op mijn gezicht naar buiten zien komen.

http://www.kindamuzik.net/live/the-veils/the-veils-the-delays/6134/
Meer The Veils op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-veils