Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Botanique is zo’n mooi gebouw, maar de minder grote namen stoppen ze helaas weg in de Witloofbar, een plek even gezellig als een champignonkwekerij. Doch we zijn hier niet voor de gezelligheid, maar voor de muziek. En die komt vanavond eerst van Art Of Fighting, een band uit Melbourne, Australië.
We zien twee gitaristen, een drummer en een hoogzwangere bassiste; we horen rustige, gevoelige gitaarmuziek die in de verte doet denken aan het oudere werk van Idaho en Songs: Ohia. Ze klinken wel een stuk minder intens en de nummers zijn niet genoeg afgewerkt.
De muzikale ideeën zijn er weliswaar, maar de uitwerking is niet steeds even geslaagd. Soms wordt het zelfs ronduit saai, en de stem van de zanger biedt weinig soelaas. Het ene nummer is al beter dan het andere: enkele hebben wat meer spanning, variatie en opbouw, andere kabbelen net iets te vrijblijvend voort. Er is wel het mooie gitaargeluid eigen aan Fender, maar al bij al valt dit concert van Art Of Fighting te licht uit.
Voor het Noorse The White Birch [beide foto's] is dit het voorlaatste optreden van hun korte tour. Hun naam komt ongetwijfeld van het gelijknamige album van Codeine uit 1994. Ze klinken immers even ingetogen en zetten ook minimale middelen in voor hun dromerige gitaarrock. Hun geluid is vol en warm en heeft om één of andere reden duidelijk iets ‘Scandinavisch’. Wat dit juist is, is moeilijk te benoemen. Subtiliteit, traagheid en een oog voor detail horen hier alleszins bij.
De band klinkt ook erg melodieus en soms worden meerdere melodielijnen door elkaar geweven. De zang van Ola Fløttum is eerder bijkomstig en fungeert als een extra melodielijn. Het ritme is pulserend, we bevinden ons ergens tussen slapen en ontwaken. Dan versnellen ze weer, alsof ze dan toch wakker worden, maar even later spelen ze weer zo rustig dat je opnieuw begint weg te dromen.
Het concert bevat geen uitschieters en op den duur wordt ook The White Birch een beetje saai en verlang je naar wat meer actie in plaats van wiegeliedjes. Echt raken doen die immers niet. Misschien zijn de drie keyboards wel iets te veel van het goede. De vier Noren zijn op hun best wanneer Fløttum samenzingt met de keyboardspeelster - hun stemmen passen goed samen - en wanneer de nummers naar het einde toe openbreken. Dit gebeurt helaas toch iets te weinig. De rust is natuurlijk wel deels hun handelsmerk, maar trop is te veel.
http://www.kindamuzik.net/live/the-white-birch/the-white-birch-art-of-fighting/12511/
Meer The White Birch op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-white-birch
Deel dit artikel: