Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met het vorige maand verschenen Real Gone is Tom Waits goed op weg om een nieuw persoonlijk verkoopsrecord te vestigen. De daaraan vastgeknoopte tournee bracht Waits voor het eerst sinds lange tijd naar Europa en dat zullen we geweten hebben. Tickets voor zowel Antwerpen, Berlijn, Londen als Amsterdam vlogen in geen tijd de deur uit en werden aan de man gebracht voor exuberante bedragen, die in piekmomenten zelfs opliepen tot 600 euro.
Prijzen die je als artiest natuurlijk nooit kunt rechtvaardigen, maar die in het geval van Tom Waits vaak herleid worden tot een regelrechte prestigezaak. Waits in levende lijve aan het werk zien is immers een gebeurtenis die je met wat pech slechts een paar keer per mensenleven te beurt valt. Dat besefte ook het trio Noren dat speciaal voor dit concert naar Berlijn was overgevlogen, maar luttele minuten voor aanvang nog steeds met lege handen achterbleef. Of de sympathieke Canadees uit Toronto, die er zowaar een transantlantische vlucht voor over had om Waits acht concertdagen lang te volgen op Europese bodem.
In Berlijn concerteerde Tom Waits in het vermaarde Theater Des Westens, gelegen in de verpauperde stationsbuurt van de Charlottenburg-wijk. Twee decennia terug tekende de legendarische Dreigroschenoper hier voor talloze glorieavonden. Niet toevallig dus dat Waits voor deze bühne opteerde, gezien ’s mans onvoorwaardelijke liefde voor het werk van Weill en Brecht. Het cabareteske aspect viert ook vandaag nog steeds hoogtij in Waits’ muziek, getuige recente platen als Alice en Blood Money. Op Real Gone hijst de eigenzinnige artiest zich echter rigoureus in een verkreukeld bluespak dat hem bijzonder strak om het lijf zit. Zo ook in het Theater Des Westens, waar hij bijgestaan wordt door een uitgelezen keur aan muzikanten: de met hem vergroeide secondanten Marc Ribot (gitaar, banjo) en Larry Taylor (contrabas) en de vaak onnavolgbare Brian ‘Brain’ Mantia (ex-Primus) op drums en percussie.
Als een onbeholpen spast wurmt Waits zich door het machtige ‘Make It Rain’. Kletteren en stompen doet het niet alleen muzikaal, maar ook in zijn verfomfaaide ziel, want vrouwlief is gaan lopen en heeft hem terloops ook nog wat geld en z’n beste vriend afhandig gemaakt. Het leven in Waitstown is geen pretje en in elk onguur steegje schuilt een dief, bedrieger, verrader of huichelaar. In het primair gearrangeerde ‘Don’t Go into the Barn’ is het niet anders. De frenetieke vingeroefeningen van Ribot stuwen ‘Hoist That Rag’ naar onaantastbaar gewaande hoogtes, terwijl de Meester zelf met zijn verschroeide stembanden ettelijke hectaren loofwoud in lichterlaaie zet. Grauwen, grommen, balken, blaffen: Waits doet het met zo’n vanzelfsprekende puurheid dat zelfs de grootste non-believers lik op stuk krijgen.
Eerste concusie: het groeiproces van het songmateriaal uit Real Gone is impressionant. Waits versplintert z’n prooien tot de kleinste botjes om er vervolgens met wat knip- en breiwerk een ontzagwekkend kunstwerk uit te boetseren dat perfect in staat is een geheel nieuw leven te leiden.
Tweede conclusie: Waits’ muzikale begeleiders lijken over bovenaardse krachten te beschikken. Dat Marc Ribot een begenadigd muzikant was, is oud nieuws, maar de manier waarop hij vanavond de songs inkleurt, spreekt boekdelen. Hij geeft ze hart en longen en haalt maximum rendement uit een minimum aan middelen. Kan natuurlijk ook van Taylor gezegd worden, al blijft hij iets meer op de achtergrond. En dan is er nog ‘Brain’. Iemand die er met gemak in zou slagen om zelfs uit twee stenen de mooiste melodieën te slijpen.
Naast zijn avontuurlijke trektocht langs beatnik jazz, folk, country, blues en allerlei mengvormen verwierf Tom Waits doorheen zijn carrière natuurlijk het patent op een karrenvracht onweerstaanbare ballads. De 54-jarige chroniqeur mag zijn bekendheid dan wel in ruime mate te danken hebben aan schromelijk onderschatte juweeltjes als ‘Martha’, Tom Traubert’s Blues’, ‘Innocent When You Dream’ of het hemelse ‘Time’, het typeert het grillige karakter van Waits dat hij ze één voor één achterliet op z’n boerderij tientallen kilometers ten noorden van San Francisco. Haalden wel de set: het verstilde sprookje ‘Alice’, ‘Trampled Rose’ en het moraliserende oorlogslied ‘Day after Tomorrow’. Zo snel de stilte zich tijdens deze nummers rond het publiek drapeerde, even extatisch was de ontlading bij het hilarische ‘Table Top Joe’, het diepgravende ‘Misery’s the River of the World’ en het Waitsiaans georchestreerde dodenmarsje ‘God’s Away on Business’.
Na goed anderhalf uur was het surrealistische spektakel afgelopen en schoot Waits als een pijl in de coulissen. Een oorverdovende staande ovatie nam het van hem over en rekening houdend met de duur ervan, leek de Californiër ook hier goed op weg om alle records aan diggelen te slaan. Het uitgelezen moment dus om – in tegenstelling tot in Antwerpen – deze memorabele avond af te sluiten zoals het een rasartiest als Waits betaamt. Solo, in stijl én op piano. Vier zugaben verdeeld over twee etappes. ‘Johnsburg, Illinois’, het uit The Black Rider ontleende ‘Lucky Day’ en een prachtige versie van ‘Lost in the Harbour’. De Rain Dogs-klassieker ‘Jockey Full of Bourbon’ markeerde nog met gouden letters het orgelpunt, maar dan was het onverbiddelijk over en uit.
Met verstomming geslagen zoeken we de gure en barkoude Berlijnse nacht op. Urenlang dwalen we door de desolate straten. Een troosteloze bedelaar wenkt onze aandacht. De meisjes van lichte zeden loeren om de hoek. Blik op oneindig. Een nieuwe droomwereld reikt zich aan. Tussen alle illusionisten maakt één authentiek personage er de dienst uit. Het heeft verdacht veel weg van de held van de avond: Tom Waits. We slenteren verder ... in naam van de magie.
http://www.kindamuzik.net/live/tom-waits/tom-waits/7934/
Meer Tom Waits op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tom-waits
Deel dit artikel: