Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Noem Touch géén label, want dat is het niet. Begonnen door Mike Harding en Jon Wozencroft is Touch een platform voor nieuwe klanken. Het organiseert concertavonden, cureert Spire, waar orgelmuziek en elektronica samenkomen, geeft platen, cd's en boeken uit en doet aan lezingen, online feuilletons en een radioshow. Het circus strijkt neer in Amsterdam en zorgt voor een avond in drie-en-een-beetje delen die Touch laten kennen in veelzijdigheid.
Harding verzorgt zelf de inleiding. Gloedvol vertelt hij een jaar geleden diep getroffen te zijn door de overweldigende klanken van het orgel in de Londense Union Chapel. Dat werd bespeeld door de nog jonge Claire M Singer. Inmiddels werkt ze samen met Touch. Ze brengt een nieuw stuk voor elektronica en het Fokker-orgel. Interferentie voert de boventoon. Door de zaal heen botsen golven uit orgel en speakers op elkaar, en daar ontstaan nieuwe tonen. Denk aan een steen die je in een vijver gooit en waarnaast je er nog een in het water laat ploffen. De golven klotsen in cirkels rond. Die kringen raken elkaar en waar dat gebeurt, ontstaan bijzondere patronen; zo klinkt dit stuk machtig groots.
Singer hoeft er geen Bach van te maken om virtuoos indrukwekkend te zijn, maar over de volle lengte gebeurt er net te weinig in de aanzwellende en weer wegebbende bewegingen. Of, als je het met Phil Niblock vergelijkt, juist veel te veel. Diens gebrek aan ontwikkeling is een absolute forte waarin de focus volledig naar de interfererende microtonaliteit getrokken wordt. Singers werk overtuigt, maar met een duur van een minuut of tien minder zou de pointe meer samengebald aan kracht gewonnen hebben.
Philip Jeck is al sinds jaar en dag aan Touch verbonden. Met platenspelers en elektronica schetst de eminence grise een verhaal dat een nieuwe vorm peurt uit fragmentarische elementen. Bouwstenen worden aangeleverd, bewerkt, op elkaar gelegd, specie ertussen ... Op plaat verwerkt Jeck zo veel lagen en bewerkingen in zijn metselwerk dat het paleisjes en prieeltjes worden; wondertjes van architectuur in muziek. Live trekt hij een ietwat wankel schuurtje op.
Jimi Hendrix maakt in een demo ergens de grappige opmerking "crackle crackle" alsof hij een stoffige plaat in herinnering wil roepen. Daarvoor heeft Jeck geen vocalen nodig. Voortdurend ploegen naalden zich door grijsgedraaide groeven. Scherven muziek worden door de componist door delays en reverb geduwd. Rammel en kraak in de voegen. Erg stevig is het fundament niet. De gitaargod zingt ook nog over zijn huisje dat "tumbling down" komt. Jeck vaart gevaarlijk dicht langs de klif, maar waar de jagende wind rond het Muziekgebouw zich met zijn set begint te bemoeien, is het prima toeven in de lichtelijk easy listening kaartenhuisambient.
De actuele avant-garde wordt door Thomas Ankersmit vertegenwoordigd. Op zowel CTM als Rewire tekende de Nederlander al voor de Concerten van het Jaar. Keihard werkend met zijn modulaire synthesizer (bijnaam: The Beast) voegt hij daar nog zo'n show aan toe. Ronkend, pruttelend, hortend, knerpend en schurend jaagt Ankersmit de synth door een musiqueconcrète-excercitie waarin zijn gepijnigde blik lijkt uit te beelden wat het apparaat voelt, zo het gevoel zou hebben. In blinkend HD komen de uiterst heldere, vlijmscherpe en tot in de puntjes gedetailleerde geluiden tevoorschijn, waarin voor alles de diepgang in timbre door Ankersmit uitgelicht wordt. Als een strijkstok langs de snaren van een topviool; zulke warme rijkdom in luxueuze resonantie.
Bijna Joyce- of Beckettachtig lijkt elke verhalende boog te ontbreken. Echter: Ankersmit jaagt er wel degelijk narratief door, verknipt en aan diggelen, maar letterlijk poëtisch construeert hij een meeslepend en nooit voorspelbaar klankgedicht waarin ruimte, het gemis daarvan of juist de schijn van het een of het ander de hoofdrollen opeisen. In het middendeel, dat bestaat uit een spel voor Tartini-tonen, excelleert Ankersmit als illusionist van de ruimte. Je oren 'spelen' letterlijk mee; op de tonen die uit de speakers komen, trillen de botjes in het binnenoor mee en dat hoor je, ook. Als platen draaien vlakken massief door de ruimte zodra je je hoofd slechts een beetje beweegt. Snoeihard lijkt het volume, maar het is toch echt je eigen gehoor dat de symfonie vervolledigt, inclusief de geluidsterkte. Kloek kloppend en bruusk bokkend schurkt Ankersmit aan weerszijden van dit oto-akoestische experiment tegen wel degelijk echt bikkelhard Russell Haswell aan: compromisloos, revolutionair en met de apparatuur op de pijnbank. Klankverkenningen in optima forma.
Touch laat zich kennen als plek voor elektronica en orgel, voor jong talent dat ontluikt; voor gekende klasse en de absolute voorhoede van nu. Een platform ook dat niet voor drie keer de dreun zoals bij de ronduit geniale Ankersmit gaat, maar een breed en diep verhaal te vertellen heeft. Samen spelen de drie, plus Harding, nog een minuut of tien als The Eternal Chord. De speelse improvisaties op en rond één akkoord lijken de tijd aan het eind van de avond op te rekken, bijna tot stilstand te brengen – aanraakbaar te maken. Ergens tussen botsingen en samenspel; in interferentie dus: de beste uitvinding sinds gesneden brood.
Foto Claire M. Singer van het optreden in Keulen, foto Philip Jeck van Experimentaclub uit 2012 (CC BY-SA 2.0), foto Thomas Ankersmit van Nonevent uit 2012 (CC BY-SA 2.0).
http://www.kindamuzik.net/live/touch-presents-claire-m-singer-philip-jeck-thomas-ankersmit/touch-presents-claire-m-singer-philip-jeck-thomas-ankersmit/26338/
Meer Touch presents: Claire M Singer, Philip Jeck & Thomas Ankersmit op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/touch-presents-claire-m-singer-philip-jeck-thomas-ankersmit
Deel dit artikel: