Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na een Nederlands debuut voor een volle grote zaal van 013 voor genrefans van over de hele wereld op Roadburn en een volgend optreden voor nog veel meer mensen (die waarschijnlijk nog nooit van ze gehoord hadden) als voorprogramma van Black Sabbath in Ziggo Dome is het nu tijd voor Uncle Acid & The Deadbeats om zich te bewijzen los van de ondersteuning van een festival of een legendarische hoofdact. Dat moet dan gebeuren in de Oude Zaal van de Melkweg, verreweg de kleinste zaal waar het Britse kwartet ooit in dit land gespeeld heeft. Die zaal is wel meteen goed gevuld, hoewel daar de nodige acties met kaartjes aan te pas zijn gekomen.
Een voorman wil Uncle Acid niet zijn. Hij houdt zijn eigen identiteit vrij angstvallig verborgen, zowel letterlijk achter zijn voor zijn gezicht hangende haar, als figuurlijk achter die idiote artiestennaam. Het enige persoonlijke detail dat hij weggeeft is zijn afkomst: het Celticsjaaltje op de versterker en zijn tongval bij de spaarzame aankondigingen wijzen op Schotse wortels voor de vanuit Cambridge opererende doommetal-oom.
De muziek moet het hem dan dus doen en in de Melkweg blijkt dat Uncle Acid & The Deadbeats in hun korte carrière al meer dan genoeg nummers hebben geproduceerd die de Melkweg massaal de hoofden laat knikken op de slepende, hypnotiserende groove. De echte knallers komen daarbij vooral van tweede album Blood Lust, met 'Death's Door' duidelijk als dé hit.
Het optreden op Roadburn was een van de eerste liveperformances van Uncle Acid & The Deadbeats. Hoewel niet slecht, wat dat wel een beetje te merken. In de Melkweg blijkt dat de band inmiddels veel beter ingespeeld is. De arrangementen van veel nummers zijn interessanter gemaakt, met meer plaats voor gitaarsolo's en, zoals het hoort bij een doommetalband, een excellerende bassist. Ook komt het grote wapen van Uncle Acid & The Deadbeats, de slepende zanglijnen ergens tussen Alice in Chains en The Beatles op hun duisterst, veel beter tot zijn recht dan op Roadburn. De zang had alleen wel wat harder in de mix gemogen; het geluid in de Melkweg is goed, maar wel typisch gericht op stonerrockpuristen: hard en met veel ronkende bas. De drummer is duidelijk de zwakste schakel, maar dat valt alleen op bij de paar ritmisch wat lastigere nummers; het meeste materiaal van Uncle Acid & The Deadbeats valt prima binnen zijn capaciteiten.
Een briljante voorman zal Uncle Acid nooit worden, maar dat geldt ook voor Josh Homme. Met hun op het oudere werk van diens Queens of the Stone Age gebaseerde, maar dan van een Beatlestwist voorziene songmateriaal en sterk verbeterde liveuitstraling lijkt Uncle Acid & The Deadbeats klaar om de middelgrote van de zomerfestivals te gaan veroveren.
http://www.kindamuzik.net/live/uncle-acid-the-deadbeats/uncle-acid-the-deadbeats/24822/
Meer Uncle Acid & The Deadbeats op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/uncle-acid-the-deadbeats
Deel dit artikel: