Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Echt heimwee heb ik niet naar de vroege jaren tachtig, met die pijnlijke laatste stuiptrekkingen van de punk, en de ijdele begindagen van de new wave. Ik koester een diepe weerzin tegen die vreugdeloze periode. Toen vijftienjarige zwartgeklede vleermuismeisjes het liefst in een lekkend kraakpand wilden hurken, en dan precies onder die ene doorlopende druppel die door het dak kwam. En dan maar zeveren over hoe klote alles toch was, dat er nooit eens iets 'gebeurde'.
Een uitzondering waren de Vopos uit de regio Zwolle/Meppel. Natuurlijk gebeurde er wat! Met plezier denk ik terug aan de middelbareschooldebatten van plaatselijke fans en ex-fans. Onveranderlijk ging het over de opmerkelijke stijlbreuk die de Vopos forceerden ten tijde van hun tweede elpee. De volbloed punkers ruilden toen hun anarcho-politieke statements in voor voor sado-masochistische fantasieën, en hun quasi-houterige speelstijl had plaatsgemaakt voor speedmetal-achtige exercities. Kon dat eigenlijk wel?
Natuurlijk, riepen de voorstanders. Punks die na een paar jaar écht kunnen spelen, gaan automatisch de metal in. Tegenstanders wierpen tegen dat er toch behoorlijk was ingeleverd op de vroegere leukheid van de teksten.
Beide partijen kregen gelijk tijdens het reünieconcert in het Zwolse C-O9. 'I Don't Care What People Say (Or What They're Doing)' van de eerste plaat is gewoon veel leuker om te scanderen dan 'We Came, We Saw, and We Conquered van de tweede. En het was een regelrechte verrassing om de debuutplaat zó apestrak te horen langskomen. Samengevat kun je stellen dat de Vopos de beste liedjes spelen van hun eerste elpee, maar met de speeltechniek van hun tweede.
Aangevuld met een tweede gitarist speelde de ritmesectie het betonijzer uit de muren. De enige open deur die (zeer terecht) werd ingebeukt, was het laatste nummer van het concert. Dat was natuurlijk 'Zwolle (Is Not the Place for Me)'. Niet alleen omdat het concert er plaatsvond, maar ook omdat het een echte mijlpaal is in de Nederlandse punkhistorie.
Maar hoe zit het twintig jaar na dato met die zogenaamde stijlbreuk in de Vopos? Vanaf het podium klinkt alles volstrekt logisch: deze mannen hebben hun instrumenten leren bespelen, en dat is helemaal geen schande. Het 'boze punks'-imago wordt nogal schizofreen vermengd met de heavy metal-leegheid van later dagen. Vandaar de steeds terugkerende roep uit het publiek om oud materiaal. 'Menten, hoe kom je aan je centen?' werd niet gespeeld.
En die gewraakte tweede elpee? Afgezien van de erge hoes is het vooral de gelikte productie die behoorlijk mislukt is. De muziek van Conquerer daarentegen, gaat verder waar Dead Entertainment stopte. Wie de eerste platenhoes een beetje zorgvuldig had uitgespit had op de setlist van een live-foto kunnen zien dat de latere song Nucleair War ook toen al op het repertoire stond. Overigens is niet goed zichtbaar is of die typische spelfout er al in zat. En zien we naast het drumstel geen accordeon klaar staan? Die is ook pas te horen op de tweede plaat, en werd ook in 2004 daadwerkelijk live bespeeld door de bassist.
Alleen al het gegeven om één en dezelfde groep hun ooit zo controversiële repertoire zo consequent te horen vermengen, maakte deze reünie de moeite waard. Dat het muzikaal ook nog eens stond als een huis was alleen maar mooi. Op naar een volgend middelbare schooldebat: moeten de Vopos niet gewoon weer nieuwe muziek opnemen?
Fotocollage credits: www.vopos.nl
http://www.kindamuzik.net/live/vopos/vopos/5898/
Meer Vopos op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/vopos
Deel dit artikel: