Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dean en Gene Ween vormen één van de meer bizarre duo's in de alternatieve rock. Begonnen met statische lofi rock satire, perfectioneren de Weenmakkers - geen familieband, geen ouders die dachten grappig te moeten zijn bij het verzinnen van rijmende voor- en achternamen - in dik twintig jaar hun unieke klank. Wat meer gelikt geproduceerd komt hun groep Ween uit bij een hilarische mix van zo goed als alle genres en stijlen die de recente muziekgeschiedenis rijk is.
Ween grasduint in een uitverkocht Paradiso op oorsplijtend volume en vanonder een bij vlagen knetterende lichtshow met stroboscopen in dik twee uur dwars door zijn uitgebreide catalogus. Van majorlabeldebuut Pure Guava via The Mollusk tot het nieuwe album La Cucaracha serveren Dean en Gene, vergezeld van bandbroeders op bas, drums en toetsen (en theremin!), een gevarieerd veelgangenmenu.
Ween hink-stap-springt van fuzzy garagerock naar Broadwayballads, van Nashville-country naar straffe metalriffs, van fratboy meezingfeestrock naar uitgesponnen psychedelische blues en van mariachi naar Philly soul. Als een op hol geslagen jukebox trekt de band zodoende door een revue van de groten uit de rockgeschiedenis. Van Black Sabbath tot The Beatles, van Prince tot Thin Lizzy, van Jimi Hendrix tot Frank Zappa, van David Bowie tot Queen en ga zo maar door. Zónder covers dus, let wel.
Met veelal grappige songteksten, Gene's gebabbel tussendoor dat aan hilariteit niets te wensen overlaat en een podiumuitstraling die op het randje van fout-olijk balanceert, zou Ween makkelijk weggezet kunnen worden als weinig meer dan een 'tribute' feestband. Ween neemt het allemaal ogenschijnlijk niet zo heel serieus, vooral zichzelf niet.
Schijn bedriegt. De band speelt technisch volmaakt en schurkt angstaanjagend dicht tegen de inspiratiebronnen aan. In Weens kinderlijk ongedwongen universum mag humor een grote rol spelen, de frank en vrije pastiche - niet zelden met glimlach gebracht - gaat voorbij aan beter-goed-gejat-dan-slecht-verzonnen naar verdomd knap en uniek eigengemaakt stijllenen. Minder de stijve Andy Warhol, meer een gonzo-achtige flamboyante muzikale Jeff Koons?
Net ontwaakt uit een heerlijk wegspacende droom in de druggy walm van een uitgesponnen psychedelische rockjam, val je van de weeromstuit met de neus in een pakje croonerboter van de zachtste soort. Om vervolgens naar onversneden country door te rollen. Precies dat maakt Ween tot Ween: een beetje vreemd, maar op Weens eigengereide manier stijlvast in wispelturig eclectisme. Misschien een beetje kitsch, misschien een beetje camp, maar allesbehalve brallerige holle parodie. Met een vette knipoog, dat dan weer wel.
http://www.kindamuzik.net/live/ween/ween/16992/
Meer Ween op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ween
Deel dit artikel: