Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Iemand die zijn debuutalbum The Light at the End of the Tunnel Is a Train doopt moet zich wel uitstekend thuis voelen op dansavond RAUW van dj-veteraan Joost van Bellen. Het concept flirt met allerlei vormen van gruizigheid, van punk tot porno. De basis is uiteraard de muziek: een eclectische mix van volle techno, dirty disco, electro en overstuurde rock. Geen wonder dat het binnenkort uitkomende album van Whitey vorig jaar al bovenaan het jaarlijstje van Joost van Bellen prijkte. Geen wonder ook dat die de Engelsman op sleeptouw neemt in zijn RAUW-concept: die beschrijving past namelijk ook uitstekend bij het werk van Whitey.
Vorig jaar al trok Whitey enige aandacht met de EP 'Leave Them All Behind' en een optreden op Bazar Curieux. Zijn platen schijnen inmiddels al een vaste plek te hebben veroverd in de platenkoffers van 2 Many DJ's en Erol Alkan. Hoewel Whitey's concept overeenkomsten vertoont met bijvoorbeeld LCD Soundsystem - een organisch samenkomen van dance en rock - laten zijn liedjes zich niet omschrijven in termen van puntigheid of hoekigheid, de meest gebruikte termen van de afgelopen paar jaar. Whitey gaat rechtdoor, zónder kekke melodietjes, mét dik aangezette drums en monotone baslijnen. Het resultaat is een soort electrotrash waarin The Jesus And Mary Chain en T. Raumschmiere elkaar halverwege ontmoeten.
Officieel is Whitey een eenmansproject, maar op het podium laat de Engelsman zich vergezellen door een drummer, een gitarist en een bassist. De man zelf, met bolhoed, oogt vriendelijk. Geen uitbundigheid of geschreeuw, ijzig kil en afstandelijk loopt Whitey over het podium. De band is er voor de rockshow. De vocalen zijn diep weggestopt onder de geluidsbrij die de band voortbrengt. Vanavond iets dieper dan de bedoeling is - zeg maar gerust nauwelijks verstaanbaar - maar ook in de studioversies lijken ze slechts een bijrol te vervullen.
Het geluid is niet het enige probleem voor Whitey vanavond. Tivoli heeft tegenwoordig bij dansavonden links en rechts op het podium een soort dranghekken geplaatst, die wel heel letterlijk een barrière vormen tussen band en publiek. In het midden, op de plek waar die dranghekken ophouden, staat vervolgens ook nog eens het DJ-eiland. Toch lijkt de band de afstand tot het publiek wel degelijk te overbruggen. Vooraan ontstaat zowaar een moshpit.
Na amper een half uur is de koek op, en zonder al te veel vertoon verlaat de band het podium. Met eenzelfde achteloosheid die het hele optreden kenmerkt krijgt het drumstel nog een kleine trap na. De omstandigheden waren niet optimaal, maar genoeg om reikhalzend uit te kijken naar The Light at the End of the Tunnel Is a Train.
http://www.kindamuzik.net/live/whitey/whitey/8624/
Meer Whitey op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/whitey
Deel dit artikel: