Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is niet vaak zo rokerig in de kleine zaal van Paradiso rond middernacht op een maandagavond. Het opsteken van een sigaret was tijdens het voorafgaande concert van het ex-bandlid van Prince, Sheila E., in de grote zaal verboden. Bij de cd-presentatie van het Nederlandse nieuwe jazztalent Wouter Hamel wordt de volle ruimte aangemoedigd vooral flink door te paffen.
Het past ook wel bij een jazzconcert dat grijze dampen omhoog kringelen. Ook al maakt vocalist Hamel geen ingewikkelde bebop of fusion, maar vrolijke, swingende liedjes, die doen denken aan de traditie van de ‘Great American Songbook’, of iets dichter bij de tijd, easy listening in de stijl van Jamie Cullum. Net als Cullum heeft Hamel ook dat jongensachtige, met een grote bos eigenzinnig haar en heel veel enthousiasme.
“Ik vind het wel spannend”, zegt Hamel die in Paradiso zijn twaalf voornamelijk zelfgeschreven nummers van zijn debuutalbum Hamel laat horen. De afgelopen jaren is hij meerdere keren gelauwerd voor zijn stem.
In 2005 was hij de eerste mannelijke winnaar van het Jazz Vocalisten Concours en sindsdien is Hamel vaak te zien geweest in verschillende televisieprogramma’s. Nu is er een album verschenen bij het Dox-label. Begeleid wordt hij net als op de cd door percussie, drums, bas, gitaar, piano en de ervaren blazer Benjamin Herman, bekend van New Cool Collective.
Hamel opent met het uptempo ‘Don’t Ask’. Zijn stem is net als zijn blonde haar engelachtig, maar krachtig en groeit met elk nummer. Afwisselend staat hij voor de microfoon, dan weer grijpt hij naar de gitaar, slaat op de xylofoon of neemt plaats achter de piano. Er zit nauwelijks rust in de muzikale virtuoos die zo snel mogelijk alles wil laten horen.
Terwijl het publiek door blijft roken, werkt Hamel zich met zijn band in het zweet. Hoe warmer hij het krijgt, hoe beter zijn stem lijkt te worden en hoe meer variatie er in zijn geluid komt. Dat komt zijn composities ten goede, zoals bij ‘Nothing’s Any Good’ en ‘Cheap Chardonnay’, waarbij er ook beweging in de zaal komt. “Na vanavond ga ik ook een heleboel biertjes drinken”, meldt Hamel lachend die duidelijk is opgelucht dat familie, vrienden en Sheila E.-fans zijn muziek waarderen.
Behalve op de instrumenten neemt Hamel met zijn stem weinig tijd om te improviseren. De jonge zanger presenteert de nummers even kort en stevig als op cd, waardoor de nacht een zoete zorgeloosheid ademt. Het optreden blijft met alle nicotine en stijgende hitte aangenaam luchtig. Een climax ontbreekt, maar de vaart blijft er ondanks sommige rustige nummers wel in.
Na een uur kan Wouter Hamel ook aan de bar gaan zitten. Luid applaus verleidt hem niet tot nog een toegift. De nummers zijn op en het wachten is op zijn tweede album. Dan waarschijnlijk in een rookvrije popzaal.
http://www.kindamuzik.net/live/wouter-hamel/wouter-hamel/15065/
Meer Wouter Hamel op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wouter-hamel
Deel dit artikel: