Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoewel het concert niet uitverkocht is, staat de Oude Zaal van de Melkweg lekker vol. Hippe dertigers, een plukje nerds met de juiste brillen en hier en daar een Engels meidenclubje; het Zoot Womanpubliek is een beetje van alles wat. Voor de muziek van de band, een combinatie van door de jaren tachtig geïnspireerde dance, rock en electro, geldt dit ook.
Stuart Price, druk als producer en rechterhand van Madonna, is de laatste jaren alleen in de studio onderdeel van Zoot Woman. Live staat bassiste, zangeres en toetseniste Jasmin O'Meara zanger Jonny Blake en diens broer, drummer Adam, bij.
Het podium ademt een en al jaren tachtig door het zwart-witte logo van de band, het ouderwetse kapsel van Adam en het gebreide vest van zanger Jonny. Tijdens de eerste paar nummers valt vooral de zang van Jonny op. Zijn kenmerkende geluid is hoog, hees en ietwat iel. Toch komt hij helder en duidelijk boven de muziek uit, en klinkt ook mooi in de degelijke samenzang met het lagere geluid van O'Meara.
Zoot Woman werkt veel met computersamples, wat, samen met de synths, bas, gitaar en de lekker drummende Adam, een mooi en vol geluid oplevert. Sporadisch zingt men vanuit de zaal mee met nummers van de laatste twee platen, maar singles van de eerste cd - zoals het repetitieve 'It's Automatic' en het springerige 'Information First' - kunnen toch op de meeste bijval rekenen.
De soms wat statische Jonny roept het publiek regelmatig op mee te klappen, wat het dan ook braaf doet, maar nergens slaat echt de vlam in de pan. En dat is een beetje het manco van dit concert.
Er is niks aan te merken op de muzikanten; ze spelen perfect maar tegelijkertijd wel erg gladjes. Op momenten dat ze eindelijk wat meer gas geven, de nummers wat meer ruimte krijgen en het publiek lekker begint te bewegen, is het 'bam!' afgelopen.
Het lijkt wel alsof iemand in de coulissen met een stopwatch de liedjes staat te timen en met de zweep klaarstaat als er langer dan vier minuten gespeeld wordt. Bij het toegiftnummer 'Living in a Magazine' wordt het eindelijk wat warmer en zweteriger in de zaal, heupen wiegen harder en harder, Jonny komt van zijn plek en laat zijn gitaar scheuren, mensen zingen mee, Adam ramt harder op zijn drums, de handen gaan omhoog en … 'bam!', afgelopen.
Deze anti-climax is erg jammer, want er had, zeker als het aan het publiek had gelegen, veel meer ingezeten. De stopwatchman kan wel tevreden zijn; akelig precies één uurtje gespeeld, de zweep blijft in de kast.
http://www.kindamuzik.net/live/zoot-woman/zoot-woman-1875/16841/
Meer Zoot Woman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zoot-woman
Deel dit artikel: