• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Zwan: Meer dan zeewaardig!

In Hamburg heeft Zwan live laten zien klaar te zijn voor het grote werk.
17 februari 2003, Docks, Hamburg (DE)

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 27 februari 2003

Rock’s nieuwe supergroep Zwan, debuteerde zeer onlangs met het opvallend melodieuze en zelfs een beetje poppy album Mary Star Of The Sea. Direct na deze release volgde een kort - promotioneel - wereldtournee. Na het altijd waanzinnig uit de pan gaande Japan was Europa aan de beurt en hoewel Parijs zelfs een zeer speciale akoestische extra show kreeg, werd Nederland op deze tournee overgeslagen. Zonder echter ook maar een seconde hierom te treuren, toog ik met een auto vol vrienden naar Hamburg. In het van buiten afzichtelijke zaaltje Docks, midden op de Spielbudenplatz in het beruchte Red Light District Reeperbahn zou Zwan voor het eerst live mogen proberen me te overtuigen.

Vroeg opgestaan, de laatste resten van mr. Sandman nog uit de ogen wrijvend, was het een lekker stukje rijden naar Hamburg. Voorpret was er in overvloed en een paar MP3 cd’s vol ‘gouwe ouwe’ doen wonderen om de muzikale magen voor een hongerknor te behoeden. Na ellenlang wachten in de ijzige februarikou, spoot de adrenaline dan toch weer in meer dan marstempo door de aderen toen twee geblindeerde busjes stopten en de dame en heren zich naar de backstage ingang begaven. Een backstage die trouwens normaal gesproken dienst doet als onder andere SM-partygelegenheid. Maar voor gekneveld kettinghangen of zweepjesgekletter hadden de leden van Zwan geen tijd, net zo min als voor het handje vol kleumende fans. Binnen vijf minuten stond het gezelschap op de planken voor een meer dan veertig minuten durende soundcheck. Tijdens deze proefrit werden opvallend genoeg zelfs twee nieuwe nummers gespeeld, waaronder een lekkere bluesjam.

Eenmaal in het zaaltje, want veel meer kun je de Docks niet noemen al zag het er binnen veel beter uit dan de met graffity ‘art’ ondergespoten buitenkant deed vermoeden, werden de vroeg aanwezige bezoekers verwelkomd door een groepje apparatuur vernielend en trommelvliezen teisterend uitschot dat dienst deed als voorprogramma. En dat is al veel te veel eer. Dan maar een biertje genomen voor slechts 3 euro. Smaken deed de Duitse pure ponypis ook nog niet echt; des te minder afwateraandrang later dus. Wat wel van pas komt, als je meer dan 90 procent van het concert op de derde rij klem hangt tegen een vriend enerzijds en de bezwete lichamen van gelukkig niet gillende Duitse tienermeisjes voor je anderzijds.

En toen was het zo ver. Kwart over tien in de donkere, kille avond begroette een uitzinnige en uitverkochte Docks met een joelende ovatie de vrienden van Zwan. Na een moeizame start waarin soms een zeer klein steekje door de zwaartekracht naar het plankier getrokken werd, knalde ‘El Sol’ er voor de volle 100% procent van het bruut hoge volume in. Zonder ook maar iets in te houden en met een overtuigende mate van plezier en kunnen pakte Zwan daarna de zaal in. Bezwerende religieuze (jawel!) teksten werden op de beste, aloude gospelwijze door het diepgelovige klapvee meegeblaat, waarna de voorganger en zijn apostelen de dienst pas echt van Goddelijk vuur voorzien zagen. Alsof de heiland van de rock’n’roll zelf van diens kruis getrokken was, denderde het trio ‘Desire’, ‘Endless Summer’ en ‘Love Lies In Ruin’ door de heidense ruimte. Nauwelijks een moment ruimte biedend de boodschap te laten bezinken, adem te halen, laat staan het kippenvel te laten zakken. Opgewonden declamerend als in vervlogen tijden perste Corgan de prekende strofen van ‘Settle Down’eruit waarna de toch al niet rustige menigte zich overgaf aan een wellustige ‘pit’ op de nota bene zo ontzagwekkend opgewekt en zelfs rustig klinkende single ‘Honestly’.

Het hoogtepunt zou echter nog komen. In volle vlucht, met sierlijk gespreide vleugels en ver vooruit gestoken nek speelden deze rockende zwanen al het vuur uit hun huiskamerpantoffels, maar toen bassite Paz Lenchantin haar pompende apparatuur inwisselde voor de fijnbesnaarde viool die zij met zachte hand streelde in het oor en ziel doorsnijdende ‘Of A Broken Heart’, was er geen houden meer aan. Nog maar een niet op het album voorkomend nummer dan? Natuurlijk! En wat voor een! ‘Friends As Lovers, Lovers As Friends’; van de kalme nummers een magistrale piek. Met zoete en kabbelende flow, die door de jazzy en gevoelige drums van Jimmy Chamberlin en de beide secondanten van Corgan op gitaar op weergaloze wijze van de juiste textuur werd voorzien. Deze laatste mogen dan uit hun ogen kijken als respectievelijk een verlopen, met derderangs baseballpet getooide parkjunk en een Aziatisch standbeeld; wat ze op het podium laten horen is meer dan passend. Het is telkens weer perfect toegesneden op de sfeer van het nummer: nergens teveel, maar vooral nergens onmisbaar.

Het titelnummer ‘Mary Star Of The Sea’ sloot de set af. En weer spatte de lol in het spelen aan alle kanten van het toneel af. Gedurende het hele concert waren er steeds al die kleine momenten. Een blijk van gedeelde pret, van plezier in het spelen, van genieten van de reactie van het publiek, van waardering voor de signalen van de fans (een knipoog, knikje en vette glimlach naar duimen opstekende fans van een zichzelf voorbij solerende Corgan). Dit concert was geen moetje. Dit was willen en meer willen overtuigen, dit was alles geven en meer dan alles geven en in het afsluitende epische nummer gaf Zwan alles en veel meer. En ode aan de beschermheilige van de zeelieden in een zaal die qua naam aan de haven refereert… Dit was pure muzikale magie. Een tovergeluid dat de tot de nok toe gevulde Docks in meer dan ademloosheid gevangen hield tot de laatste noten verstierven en een zeer dankbaar gebaar van de groep een einde maakte aan het concert.

En het was nog niet over. Betrekkelijk snel keerde Zwan terug op het hoogste niveau met het verrassende ‘Riverview’: een lofzang op de vergane glorie van een pretpark in moederstad Chicago. Het is niet heel veel groepen gegeven om met net een plaat uit een weergaloze show neer te zetten, laat staan aan te komen met nummers die niet op dat album voorkomen. Zwan wel. De Docks at uit Zwan’s handen. En wilde nog meer. En kreeg meer. Een afsluitende jam genaamd ‘Spilled Milk’ (een klein deel ervan staat op de bonus DVD bij het album) liet publiek en band maximaal genieten van elkaar. In bijna orgastische erupties van diepe metalriffs werd het onderlichaam in letterlijke beroering gebracht en in de tussenliggende adempauzes mochten de bekeerlingen hun liefde betuigen met hun gejuich. Maar nergens werd het geforceerd. Dit was echte feed and feedback, om maar eens een bizar anglicisme te gebruiken. Het concert eindigde met het vuurwerk waarvan het lontje de hele show al smeulend en knetterend zijn weg naar de ontsteker had gebaand. Onderweg het zeer sensueel bewegende en bijzonder kort gerokte voorkomen van de bassiste nimmer uit het oog verliezend. Toen Corgan aan het eind van de set wijdbeens over een inmiddels op de grond liggende Paz stond, zal hij daar niet veel anders over gedacht hebben, tot gespeelde jaloezie van David Pajo trouwens die voor de zekerheid (?) maar even het tafereel van dichterbij kwam bekijken.

In Hamburg heeft Zwan live laten zien klaar te zijn voor het grote werk. De Docks trillen nog na op hun grondvesten, want zo’n plezier in spelen en dankbaarheid voor het publiek zie je niet zo gauw meer. Daarom en omdat Zwan een meer dan geweldige show neerzet, kan er maar een devies gelden: gaat dat zien waar dan ook, wanneer dan ook. Zwan zet de muzikale getijden naar zijn hand en is meer dan zeewaardig!

http://www.kindamuzik.net/live/zwan-1782/zwan-meer-dan-zeewaardig/2578/
Meer Zwan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zwan-1782