Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op het vorige album van American Head Charge, The War of Art uit 2001, ging dit zevental al behoorlijk allesvernietigend te werk. Vervolgens waren tijdens toers van de band knokpartijen aan de orde van de dag. Uiteindelijk ging dat alles zelfs zo ver dat zelfdestructie haast een onvermijdelijke consequentie was. Verschillende bandleden vonden in afkickklinieken regelmatig een nieuw thuis en de band verliet producer Rick Rubin en diens American Recordings. Om over line-upwisselingen nog maar niet te spreken.
Het is dan ook niet raar dat het vervolg vier jaar op zich heeft laten wachten. Is er in die vier jaar op muzikaal vlak veel veranderd? Nee, niet echt. The Feeding is wat dat betreft een voortzetting van diens voorganger. Verwacht dus lekker logge, licht industriële metal met een zanger, Martin Cock, die met zijn cleane zanglijnen erg veel weg lijkt te hebben van Mike Patton.
Toch klonk die voorganger uit 2001 spannender; er werd iets minder recht toe recht aan gebeukt en de spanningsopbouw in de tracks was groter (zoals in ‘Song for the Suspect’). Het is iets dat we nu wat meer moeten missen, hoewel ‘Ridicule’ dat nog wel in zich heeft en écht zo’n typisch gestoorde American Head Charge-track is. Niet dat de nummers daardoor per definitie minder zijn; gedurende opener ‘Loyalty’ wordt het gaspedaal lekker ingedrukt, ‘Walk Away’ is een heerlijk slepende ballade en ‘To Be Me’ is zonder overdrijven nu al één van de beste metaltracks van dit jaar.
Maar als je bekend bent met het vorige werk en weet wat de band in tussentijd heeft doorgemaakt, is The Feeding ondanks haar kwaliteiten toch een lichte teleurstelling. Dit freaky combo had tot meer in staat moeten zijn.
http://www.kindamuzik.net/recensie/american-head-charge/the-feeding/8880/
Meer American Head Charge op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/american-head-charge
Deel dit artikel: