Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als rechtgeaarde singer-songwriter is Andrew Bryant ergens wel een interessant figuur. Hoewel er in een krap half uurtje eigenlijk niets nieuws onder de zon opbloeit, weet de verhalenverteller de aandacht vast te houden met een bekende formule. Die gedrogeerde en typisch Amerikaanse aanpak roept vanaf het begin een vertrouwd gevoel op, dat zeker de trouwste fans van rootsrockers als Bruce Springsteen moet aanspreken.
Voor het grootste deel klinkt Bryant voornamelijk als een strenge vader die even een hartig woordje met zijn zoon spreekt. Het is die erg serieuze ondertoon in zijn donkere en rauwe zangstem, waarmee Bryant ook laat horen dat het in de tien liedjes niet over koetjes en kalfjes gaat. Ook de stemmige zwart-withoes en een albumtitel als This Is the Life benadrukken dat nog eens driedubbel.
Het leven is allesbehalve een pretje, dat zeggen de gruizige vocalen, die klinken als versleten autobanden over een kiezelweg. Als americanaliefhebber kom je zo wel aan je trekken. Toch is er iets eigenaardigs aan de hand met dit uitgeklede album. Dat er weinig sporen van traditionele muziek, zoals country en folk, te ontdekken zijn, is misschien nog niet eens zo heel erg. Wat wel een beetje stoort, zijn de houterige drumpartijen en het ongeïnspireerde gitaarwerk.
De productie is enigszins aan de gedateerde kant. Wellicht had Bryant er beter aan gedaan om een echt sober album te maken. Als luisteraar moet je de poprockinstrumentatie maar voor lief nemen. Eeuwig zonde, omdat je in essentie te maken hebt met een geweldige en oprechte liedjesmaker, die zeker niet bang is om de donkere kant van de menselijke ziel bloot te leggen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/andrew-bryant/this-is-the-life-8001/25994/
Meer Andrew Bryant op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/andrew-bryant
Deel dit artikel: