Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In het jaar 1976 schreef een bekend Amerikaans muziektijdschrift over Andy
Pratt: "By reviving the dream of rock as an art and then re-inventing it,
Pratt has forever changed the face of rock".
Zo'n goede drie jaar eerder, toen Pratt zowaar een radiohit met 'Avening Angie' van het
album Andy Pratt scoorde, lag nog een rooskleurige toekomst in het
verschiet voor de talentvolle en enthousiaste liedjesschrijver uit Boston.
Pratts veelzijdige kijk op rockmuziek, waarmee hij naast folk, rock, pop
vooral ook jazzinvloeden mengde, bevrijdde hem uit de enigszins benauwde
folkscène in het Amerikaanse plaatsje Cambridge, waar ook Bonnie
Raitt en Peter C. Johnson actief waren. 'Avening Angie', waarvan de
basismelodie ontleent was aan Woody Guthrie's dust bowl ballad 'Pretty Boy Floyd',
lokte de aandacht van een grote platenmaatschappij. Later coverde niet
alleen Roger Daltrey het nummer, maar ook Bruce Springsteen zette een
versie op de B-kant van zijn singletje 'Blinded By the Light'.
Andy Pratt was een rijzende ster, zo leek het althans. Hij werkte samen met de
vermaarde producer Arif Mardin en Pratts werk als rockcomponist werd
geprezen door vele collega's in het vak. Bovendien werd elk album van hem
lovend ontvangen door de muziekcritici.
Anno 2004 behoort de naam Andy Pratt niet langer tot de grote namen in de
popencyclopedie. Het sprookje leek al snel voorbij met het vierde album uit
1977, Shiver in the Night. Het album viel op door het typische
discogeluid van de jaren zeventig.
Maar het ging pas helemaal mis met Pratt toen hij zich bekeerde tot het
Christendom (sommige latere songteksten van hem bevatten letterlijke citaten uit de Bijbel) en een Nederlands meisje huwde, om vervolgens samen met haar een
teruggetrokken leventje te gaan leiden in Rotterdam.
Opmerkelijk genoeg bracht hij als herboren Christen toch nog een aantal
ijzersterke albums uit, waaronder de elpees Motives (1979) en het
toepasselijk getitelde Not Just for Dancing uit 1983.
Binnenkort verschijnt de laatste genoemde plaat als onderdeel van een tweede
compilatie, The Age of Goodbye. Het cd-tje combineert de
gerestaureerde vinyl-tracks van Not Just for Dancing met de miniplaat
Fun in the First World en een aantal bonustracks, waaronder twee niet
eerder uitgebrachte remixen van 'Face I Wear'.
Andy Pratt beschikt vooral over een geweldig en warm stemgeluid, daarmee overstemt
hij de gedateerde electro die destijds als revolutionaire muziek werd
bestempeld. De ingenieuze achtergrondkoortjes, wereldse songteksten en melodieuze popnummers staan in schril contrast met de eenvoud en introspectie van de hedendaagse muziek van singer-songwriters. Daarom is het ook
even wennen om vandaag de dag naar de obscure singer-songwriter Andy Pratt
te luisteren, maar al snel grijpen ook nu nog de songs en teksten menig
luisteraar bij de strot. Het is niet ondenkbaar dat popmuziek anders had geklonken als
destijds Andy Pratt niet genegeerd was.
Muzikaal past Pratt in geen
enkel genre.
Inmiddels is hij weer terug in zijn geboorteplaats. Pratt overweegt serieus
om opnieuw albums te gaan maken, dus wie weet horen we binnenkort
nieuw werk van deze vergeten architect van de popmuziek.
The Age of Goodbye verschijnt op 25 juni van dit jaar.
http://www.kindamuzik.net/recensie/andy-pratt/the-age-of-goodbye/6210/
Meer Andy Pratt op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/andy-pratt
Deel dit artikel: