Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie begin jaren negentig rondhing in gitaarundergroundclubs, zal Bailterspace uit Nieuw-Zeeland vast kennen. Voortgekomen uit herrieschoppers The Gordons groeiden ze uit tot een van de meest invloedrijke bands in de kiwirockscene rond het label Flying Nun. De noisepop klinkt grimmig, compromisloos, maar ook gruizig en ruimtelijk. De meerwaarde is dat ze niet verzanden in chaos en geluidsbrij, maar oog houden voor melodie en popstructuur.
De creatieve piek is in 1993 en 1994, met meesterwerk Robot World en het eveneens uitstekende Vortura. Hierop kneedt de 'Sonic Youth van het zuidelijk halfrond' invloeden uit new wave, shoegaze, noise en indie tot schitterende zweefsongs vol dissonanten. In 1999 is Solar.3 het voorlopig laatste wapenfeit, een lange pauze breekt aan. Met wel nog een verzamelalbum en zeer sporadische optredens.
Hoewel het gerucht van een nieuwe plaat al wat jaartjes gonsde, is het nu zover met Strobosphere. In elf venijnige nummers gaat Bailterspace verder waar het met Solar.3 ophield: nadruk op hun meer grimmige kant en een relatief toegankelijke productie. Alles komt terug, en dus klinkt de groep ineens weer modern met in het achterhoofd het tegenwoordig weer hippe shoegaze en noiserock.
Toch sluit het drietal geen enkel compromis en houdt het zijn eigen, unieke geluid vast. Alister Parker zingt zijn donkere teksten claustrofobisch, Brent McLachlan drumt dreigend en bassist John Halvorsen geeft Parker vette sjablonen om met unheimisch gitaarwerk in te kleuren. Een donker palet vol gruizige feedback die soms verstikkend zwaar is. Zoals in 'Blue Star', waarin het klinkt alsof de aardkorst openscheurt. Of het dreinende 'Polarize', waarin McLachlan eveneens een stevig visitekaartje afgeeft.
De echte zweefsound uit begin jaren negentig waarin je volledig kon opgaan, blijft helaas achterwege. 'Meeting Place' komt in de buurt, maar ook niet meer dan dat. Het ontbreken ervan maakt dat Strobosphere niet hun beste plaat is. Bovendien klinkt het in sommige songs alsof het drietal weer opnieuw aan elkaar moet wennen. Het neemt allerminst weg dat wie A Place to Bury Strangers, Disappears of The Twilight Sad graag opzet, deze plaat moet horen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bailterspace/strobosphere/23171/
Meer Bailterspace op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bailterspace
Deel dit artikel: