Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wind. Rode, gele en bruine bladeren bezaaid over de stoepen. Fanatieke netheidfreaks die die pracht elke dag met een paar zwiepen wegvegen. Zonde. Het mooie van de herfst is juist die kleurenpracht. Koester dat een beetje, lijkt me. Het mooie van de herfst is ook de wind die je buiten hoort suizen terwijl je binnen de verwarming voor het eerst sinds maanden weer aanzet. Gezellig, zo heet dat.
De kans dat je in een najaarsdip terecht komt is ook aanwezig. Kan achteraf heel mooi zijn. De melancholie van een dip is haast romantisch bedrieglijk, want net zoals verliefdheid eigenlijk een heel vervelend gevoel is, is melancholie eigenlijk een heel lekker gevoel. Of zegt dat teveel over mij?
Ik krijg in ieder geval van Cathedral zo’n heerlijk melancholisch gevoel. De albumtitel is op zijn minst apart voor zo’n vreemde avant-countryfolk plaat. Het roept scenario’s op van echoënde galm en dramatische uitvoeringen. En dat zit allemaal in Cathedral.
De man achter Castanets is Raymond Raposa, een zwervende muzikant die op zijn vijftiende een leven als zwerver/muzikant verkoos boven een tienerleven in de schoolbanken. Een uitzonderlijk talent.
Met valse trompetgeschal begint Cathedral zijn rondjes te draaien. Donker als The Black Heart Procession en sentimenteel als Will Oldham. Door het gebruik van belletjes en andere huis-, tuin- en keukeninstrumenten doet het album losjes aan. Losse structuren worden afgewisseld met sjeezende countryrock en slome americana.
Herfstplaten heb je genoeg gedurende het hele jaar, maar nog nooit kwam er een zo dichtbij mijn gevoel als ik nu naar buiten kijk.
http://www.kindamuzik.net/recensie/castanets/cathedral/7447/
Meer Castanets op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/castanets
Deel dit artikel: