Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Groot, groter, grootst. Op Why There Are Mountains, het in eigen beheer verschenen debuut van Cymbals Eat Guitars, hoor je een band die het niet voor minder doet. Al vanaf de eerste tonen van de opener 'And the Hazy Sea' heb je het idee dat je behoorlijk aan de bak moet. Gevoelsmatig begint het nummer, afgaande op de crescendo's, meteen aan het eind en schiet met uiterst veel dynamiek zes minuten alle kanten op. Het legt met enkele naschokken ook meteen de basis voor het tweede nummer, 'Some Trees (Merrit Moon)'. Het is een pittig begin, dat zich nauwelijks laat grijpen.
Wanneer de band verderop ietwat meer tot rust komt, nestelt het zich in een vorm van indiepop zoals de betere bands dat vanaf de tweede helft van de jaren negentig maakten. Bevlogen gitaarerupties afgezet tegen subtiele melodieën, dat soort dingen. Daaroverheen leggen de jonge New Yorkers van Cymbals Eat Guitars een laag van bombast die we kennen van Flaming Lips. Maar ondanks die poot in het verleden blijven de jongens bijtijds; alles is gehuld in een modern jasje, zoals White Rabbits dat doet.
Why There Are Mountains kenmerkt zich door het gebrek aan opbouw, structuur of spanningsbogen; de nummers zijn eerder een aaneenschakeling van fragmenten. Alleen bij 'Indiana' en het relatief korte 'Living North' nemen de heren, onder leiding van Joseph D'Agostino, tijd om het liedje uit te werken. Voor de rest is het op Why There Are Mountains genieten van experimenten, die rijkgeschakeerd zijn aan met passie gebrachte stukken vol pathos en ambitie. Cymbals Eat Guitars zet met zijn debuut hoog in en maakt het waar. Knap staaltje werk.
http://www.kindamuzik.net/recensie/cymbals-eat-guitars/why-there-are-mountains/19369/
Meer Cymbals Eat Guitars op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cymbals-eat-guitars
Deel dit artikel: