Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er zitten ruim twintig jaar en zo’n 3000 mijl tussen de eerste plaat van Danny & Dusty en opvolger Cast Iron Soul. In 1985 komen Dan Stuart en Steve Wynn in L.A. bij elkaar voor de cultplaat The Lost Weekend, die niet veel potten breekt, behalve bij fans van de band van Stuart (Green On Red) en Wynn (The Dream Syndicate).
Twee decennia later staan de heren niet langer midden in de scene van L.A., maar wonen ze in New York. Beiden hebben hun oorspronkelijke bands min of meer gereactiveerd en moeten vanuit die nieuwe motivatie gedacht hebben dat er weer mensen geïnteresseerd zijn in Danny & Dusty. Het tweetal gaat zelfs toeren en speelt op Blue Highways.
Cast Iron Soul begint ronduit slap, met een aan ‘Ophelia’ van The Band herinnerend deuntje over de goede oude tijd. De titelsong daarna is niet veel beter. Gelukkig komen de heren vervolgens op stoom en spelen ze hun belangrijkste troef uit: de melancholieke Kermit-de-Kikker-stem van Stuart, die het in rootsy nummers zo goed doet.
Andere oude bekenden op deze plaat zijn toetsenist Chris Cacavas en de ritmesectie van Wynns Gutterball. Deze plaat klinkt alsof het gezelschap opnieuw een aantal gezellige lost weekends heeft doorgebracht. Ontspannen en soulvol, maar nergens echt urgent.
http://www.kindamuzik.net/recensie/danny-dusty/cast-iron-soul/15150/
Meer Danny & Dusty op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/danny-dusty
Deel dit artikel: