Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dean Wareham, dat is de man die in 1987 - zevenentwintig jaar geleden - Galaxie 500 oprichtte. Voor degene die zijn geschiedenis een beetje kent, dat is inderdaad die band die aan de krib van de shoegaze en de dreampop stond. Voor degene die zijn geschiedenis niet kent: Dean Wareham is een singer-songwriter die met een psychedelische inslag muziek maakt. Een beetje zoals Deerhunter. Zoiets.
Deerhunter, nou ja, met dit verschil dat Bradford Cox nog met een plastieken bijtring in de mond rondkroop toen Dean al over zijn effectenkastjes hing. We bevinden ons dus vrij dicht in de buurt bij de geboorte van het geschreven woord. Ook los van deze historische bagage valt er echter genoeg te genieten op Dean Wareham. Het feest begint al op 'Dancer Disappears', waarin Wareham enigszins weemoedig terugblikt op het verleden, maar tegelijk (jawel) dromerig de toekomst aankijkt.
En dit is niet het enige Tiny Timmoment, want wat volgt is een warm sentimentele reeks aan liedjes waarin kinderlijke onschuld hand in hand gaat met de meer melancholieke observaties. Zo wordt een wandeling naar de zee gevolgd door nota bene een handgemeen met Het Kwaad in eigen persoon ('Beat the Devil'). Dat dit niet uitloopt in een soort van Brian Wilsonwonderland is mede te danken aan de productie van Jim James, die de nummers smaakvol (en met een enorme bak galm) optuigt.
Het resultaat? Een heerlijk landerige lenteplaat, veertig glorieuze minuten lang. 'Happy & Free' is de titel van het laatste nummer. Blij en vrij. De ogen sluiten, even zuchten. De geur van zon op vers gemaaid gras. Je gaat er vlinders van zien. Voor even dan toch.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dean-wareham/dean-wareham/24799/
Meer Dean Wareham op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dean-wareham
Deel dit artikel: