Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Deze vier cd’s worden gepresenteerd als eerbetoon aan de rock ‘n’ roll en zouden als zodanig een geschiedenisles zijn. Maar is dat ook zo? Het boekje meldt dat bepaalde nummers ooit zijn gecoverd door latere rockacts en dat is het dan. De samenstellers, onder wie de Hank Williams biograaf Colin Escott, is het er waarschijnlijk vooral om te doen geweest mooie en in sommige gevallen obscure muziek te achterhalen. Dat is ze gelukt. Ze zijn de archieven van platenmaatschappij RCA/Victor en het gelieerde sublabel Bluebird ingedoken en kwamen tevoorschijn met veel originele klassiekers, maar ook onbekend gebleven fenomenen. Om aan deze keuze min of meer het ontstaan van de rock ‘n’ roll te koppelen gaat wat ver. Natuurlijk lieten bands zich inspireren door de blues uit de jaren veertig en vijftig, al werd de eenvoud van het origineel vaak omgetoverd door een allesbepalende riff of melodielijn tot proporties op te blazen. Hierdoor haalde menige rockband de voedingsbodem onderuit; de doorwrochte, innerlijke oerkreet die de pijn van het zijn bij de makers verwoordde.
Bob Dylan is een van de weinige popmuzikanten die in zijn diverse eerbewijzen altijd dicht bij het origineel is gebleven. Hij proefde de essentie en liet zich trouwens niet alleen inspireren door de blues. Rassenscheiding en sociaal-maatschappelijke verschillen tussen de bevolkingsgroepen verdeelden de muziek in categorieën die, in weerwil van wat soms gedacht wordt, geheel op zich zelf stonden. Van muzikale samenvoegingen was in de jaren twintig, dertig nauwelijks sprake. Genres sympathiseerden of negeerden elkaar. De grote kracht achter de legendarische en intussen tot historisch document uitgegroeide compilatie Anthology Of American Folk Music was juist dat de liedjes, bijna op het excentrieke af, waren uitgekozen op tekstonderwerp. Opvallend veel songs handelden over moord en doodslag, verhaalden op bittere wijze over slavernij en het werk op katoenplantages, of bezongen de onbenoembare dingen des levens. Zo klonk de “old, weird America” aldus Greil Marcus, de folk-country-blues van de eigen demonen uitdrijvende spookrijders die meer dood dan levend klonken en juist daardoor zo ontroerden.
Veel songs op When The Sun Goes Down gaan over liefde, seks en religie en een enkele keer over sociaal-maatschappelijk ongenoegen. De muziek is minder eigenzinnig en bezit een hoge amusementswaarde. Veel nummers zijn in de eerste plaats: leuk. Volgens de ondertitel van deze serie, “the secret history of rock ‘n’ roll” zijn dus barrelhouse-boogie woogie, vaudeville en variétéachtige acts de heimelijke invloeden voor het ontstaan van de rock & roll. Dan kun je net zo goed een link leggen tussen de intonatie van Blind Willie McTell en de zang van Dylan, de overslaande stem van Tommy Johnson in verband brengen met Jeffrey Lee Pierce van The Gun Club (al doet Johnson wel erg veel aan Pierce denken). De samenstellers zijn ervan uit gegaan dat schatgraven in de geschiedenis automatisch een boemerangeffect genereert met een voortdurend aha-erlebnis. Maar hun keuze is te gemakkelijk en bevat teveel fremdkörper. Neemt niet weg dat er bijzondere opnamen tussen zitten. De onvolprezen en absoluut essentiële Carter Family met ‘Worried Man Blues’, de man-en-zijn-gitaar ontroering van een nonchalant knauwende Blind Willie Reynols, of de onbekend gebleven sirene Edna Winston.
Volume 3 bevat een nummer dat in een vroeg stadium de rock ‘n’ roll nadert: Zomaar een onverwachte rockcadans uit 1938 in Speckled Red’s ‘You Got To Fix It’. Nog zoiets raars op volume 4 is het moordende tempo van Henry Red Allen’s uit 1946 stammende jazzswing een verwijzing naar het tempo van de rock ‘n’ roll? Geen flauw idee wat dit nummer hier te zoeken heeft. Voorts bevat deel 4 blues die lekker ouderwets voortsleept en wat minder schoorvoetende vooruitblikkers, zoals Piano Red’s ‘Rockin’ With Red’ uit 1950. Het destijds populaire nummer werd vaak gecoverd, maar niemand die een radicale verandering er op los liet. Zoals de manier waarop ene Elvis Presley Arthur Crudup’s ‘That’s All Right’ (ook op deze cd) transformeerde tot zijn eigen revolutionaire versie. En werd Elvis met in zijn onmetelijke kielzog, de rock ‘n’ roll, niet eveneens gevoed door country in het algemeen en Hank Williams en Woody Guthrie in het bijzonder? Helaas gaan deze cd’s hieraan volledig voorbij, afgezien dan van die ene bijdrage door The Carter Family.
http://www.kindamuzik.net/recensie/diverse-artiesten/when-the-sun-goes-down/2168/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten
Deel dit artikel: