Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bij sommige bands heb je sterk het vermoeden dat de enige reden waarom ze een platencontract gescoord hebben het leuke snoetje van de zangeres of de grappige bandnaam is. Bij het Londense Drive Like You Stole It lijkt dit allebei het geval te zijn, want de muziek is zelf is niet erg boeiend. Het geluid zit ergens tussen Cave In, Eveanescence en Foo Fighters in, en de zangeres kirt soms als een Gwen Stefani of een Kim Wilde in haar jonge jaren. Het titelnummer doet in de verte denken aan het werk van Auf Der Maur. Maar meermaals bekruipt je het gevoel dat je naar een CD aan het luisteren bent van een bandje dat net in het plaatselijke jongerencentrum op het podium heeft gestaan. De muziek is zeker niet slecht, maar heeft allemaal weinig internationale waarde. Ook begint de geforceerde en monotone stem van Mel Young aan het eind te vervelen.
Wanneer je de luisteraar afserveert met zeven middelmatige nummers die bij elkaar nog geen half uur klokken verdien je niets meer dan een drie punten: één voor de moeite, één voor de naam en één voor de zangeres.
Shit! Nu trap ik er zelf ook in.
http://www.kindamuzik.net/recensie/drive-like-you-stole-it/frequency/5750/
Meer Drive Like You Stole It op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/drive-like-you-stole-it
Deel dit artikel: