Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Je bed. Het vehikel dat je, zonder dat er enige beweging aan te pas komt, naar dromenland transporteert. Je gaat liggen, doet je ogen dicht en denkt aan niks, of aan iets leuks, iets dat je prettig vindt, iets minder leuks misschien, maar na een tijdje neemt je bewustzijn afscheid van de dag en neemt het zijn dagelijkse retourtje richting dromenland. Waar dus de beste droommuziek te creëren? Juist. Dat moet ook technoproducer (Mike) Dykehouse hebben gedacht. Hij verlaat voor Midrange het pad van abstracte electronica en neemt, een beetje laat, deel aan de shoegaze-revival die afgelopen jaar werd opgestart en nu alweer uitgeraast lijkt te zijn.
Dykehouse sloot zich met een iMac, een microfoon en een gitaar op in zijn slaapkamer en nam een retourtje naar het begin van de jaren negentig, naar een tijd waar langharige dromers half-stoned een muur van geluid uit hun gitaren bliezen zonder ook maar een kik te geven of zichtbaar te genieten van de extase op de gezichten van de toehoorders. Dit album zou niet hebben misstaan tussen Comforts of Madness van Pale Saints of Ride's Nowhere. De melodieën stijgen, ondersteund door veel gitaargeweld, langzaam op boven een warme ondergrond van percussie. Hoogtepuntjes: het sfeervolle openingsnummer 'From the Cradle' dat doet denken aan de ambientgaze van Slowdive's Pygmalion, het groovende 'Drown inside of Me' en de haast standaardschoonheid van shoegaze in 'Chainsmoking'. Niks mis mee, en je mag ervan denken wat je wil, en het is ook misschien makkelijk om met allerlei electronische apparatuur de sfeer van toen na te apen. Daarbij: origineel is inderdaad anders, maar lekker is het evengoed.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dykehouse/midrange/6580/
Meer Dykehouse op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dykehouse
Deel dit artikel: