Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dankzij Peaches - met haar oppergeile plaat Fatherfucker - werd de vrouwelijk elektropunk eindelijk een beetje serieus genomen. Een nieuwe golf van girlpower leek op komst. Alleen niet één van bij elkaar geschrapte meidenbands, maar een golf van vuilbekkerige wijven met baarden. Wij zaten er al likkebaardend op te wachten. Toen kwam Dynasty. Alleen de naam voorspelt natuurlijk al weinig goeds. Met Joan Collins in gedachten, springen de tranen in mijn ogen. Maar misschien is dat een generatiekloof. Muzikaal is het in ieder geval ook om te janken. Gelukkig duurt het drama maar twintig minuten. Van Peaches waren we snelle en ruige nummers gewend. Dynasty doet dat niet. Wat dit drietal brengt mag de naam elektropunk eigenlijk niet eens dragen. Al zou ik ook niet snel weten wat het dan moet voorstellen. Slappe loopjes op een keyboard, tweestemmige stukken waar je bijna misselijk van wordt, en dan die teksten. Niks mannen die met hun penissen moeten zwaaien, of zich in hun poepertje moeten laten namen. Maar teksten waarin Dynasty zich op de knieën werpt voor mannen. Zing maar meer: ‘Please Please Call Me Call Me Please Call Me!’ Een nederigheid waar moeder Peaches niet gelukkig van zal worden. En wij evenmin. Al haar feministische werk is voor niets geweest. Scheer die baard maar weer af. Dat moeder der gekken Yoko Ono zich met dit drietal heeft bemoeid, heeft wonderbaarlijk genoeg tot het hoogtepunt mogen leiden (over het door haar ingezongen intro zullen we het dan maar niet hebben, soms moet je mensen tegen zichzelf in bescherming nemen). Bij het laatste nummer ‘Wargasm’ kregen we zowaar een glimlach op ons gezicht. ‘Fuck Who You Wanna Fuck’ en ‘Just Start Fucking, Make Love Not War’, brullen de meiden hier. En zo is het. Hadden ze dat op deze plaat maar wat meer gedaan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dynasty/dynasty/4273/
Meer Dynasty op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dynasty
Deel dit artikel: