Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nee, ze maken geen gewone liedjes, deze vijf behaarde heren uit Seattle, maar baroque harmonic pop jams, zoals ze hun nummers zelf noemen. Die harmonie zit er zeker in en men vergelijkt Fleet Foxes dan ook rijkelijk met The Beach Boys en Crosby, Stills & Nash. Deze ep maakt die vergelijkingen niet waar - daarvoor is het geheel wat te rustiek opgebouwd - maar wie weet komt dat nog met de volledige plaat die zojuist is uitgekomen. De band weet echter wel bijna een gat te dichten.
Dat gat werd achtergelaten door My Morning Jacket, de band die begon met het maken van tranentrekkende rommelrock uit het Zuiden, maar die gaandeweg een gladder en funkier pad insloeg. Daarmee spraken Jim James en consorten een hipper publiek aan, maar lieten zij hun in houthakkerstenue gestoken luisteraars van het eerste uur lichtelijk teleurgesteld achter zich.
Fans van het 'oude' MMJ kunnen echter hun lol op met deze Fleet Foxes, want wat lijkt de zang en het schrijfwerk van Robin Pecknold op die van Jim James. Diezelfde ijle, zuivere vocalen met een bak echo eronder, verpakt in knappe, vereenzaamde composities die de stilte niet schuwen en een stukje poppy grunge evenmin. Met als krachtigste voorbeeld daarvan het nummer 'Mykononos'.
Dat rauwe rockrandje dat Sun Giant heeft, had alleen nog wat dikker aangezet mogen worden. De stilte is nu te overheersend. Daarbij had wat meer gitaargeweld kunnen verbloemen dat Pecknolds zang weliswaar verdomd veel op die van Jim James lijkt, maar daardoor ook minder authentiek en ontroerend overkomt. De fans van laatstgenoemde zullen dan ook bij afsluiter 'Innocent Son' geen tranen van ontroering op het net niet volgestorte gat laten vallen, maar van heimwee naar hun oude, vertrouwde ochtendjas.
http://www.kindamuzik.net/recensie/fleet-foxes/sun-giant/17099/
Meer Fleet Foxes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fleet-foxes
Deel dit artikel: