Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als was het een allesverwoestende storm. Van (minstens!) windkracht twaalf. Zo dendert het eerste deel van over de luisteraar heen. Die kan niets anders dan vastgenageld beginnen bij het begin. Nummer een, het titelnummer. Dertig vurige seconden feedback, geproduceerd door twee rockgitaren. Ze maken de lucht boven het eens zo fleurige, zomerse landschap van de luisteraar donker. Van donkerblauw naar gitzwart. Een orkaan is waarneembaar in aantocht. Laat ons deze orkaan Foo dopen. Luttele seconden later, weten we het al zeker. Deze wereld is niet veilig meer. We moeten rennen. Ver hier vandaan. We moeten vluchten. Schuilen. Een grandioze gitaarmuur bouwt op, maakt orkaan Foo levensbedreigend en begint, als was het een zware bulldozer, te vermorzelen.
Nog geen drie minuutjes verder. Een verslavende kolk van pure rock-’n-roll heeft ons danig in de tang. Hier móet de mensheid zich aan overgeven. Nummer een nog steeds, 3:30 seconden. Een fractie van een tel valt het stil. Zou het dan toch opklaren? Overtrekken? Neen, de storm dendert voort. Als een bezetene. Song twee (‘No Way Back’) evenzeer. Dan het begin van het derde stuk, ‘Best of You’. De zon lijkt ietwat door te breken. Na 54 seconden dendert de ijskoude regen weer volop striemend in het gezicht. ‘DOA’, ‘Hell’ en ‘The Last Song’ volgen. Een stormachtig trio dat ons compleet blind maakt. Blijft over: volledige overgave. Complete huizen, straten, woonwijken worden meegesleurd. Anders gezegd: "I Will Sacrifice' / in your honor, I would die tonight.” Maar mogen wij leven, dan danken we natuurramp Foo op de blote knieën. Zo Foo het wil. We weten tenslotte hoe verwoestend de orkaan kan zijn, iets met zoveel impact is domweg niet te ontlopen. We geven ons over. Volledig. ‘Free Me’ (song zeven), de wereld om ons heen is volledig verpulverd. Enkel essentie blijft fier overeind. We schreeuwen om hulp. “Take me away / take it from me.” De butsende hagelkorrels zijn fel, wreed en slopend. Er is niets meer over van wat ooit om ons heen stond. “Free me, right now!!” Het is kil. Het wordt stil. Onze oerkreet lijkt te helpen. Nummer acht, laat voor het eerst in een half uur onafgebroken orkaankracht de zon zien. De combinatie met regen levert de onvermijdelijke regenboog. Een stap in de richting van rust. Het schitterende refrein van dit ‘Resolve'kleurt de hemel van de luisteraar met duizenden kleuren. En dan ‘The Deepest Blues Are Back’. De blues is terug, het onheil lijkt voorgoed voorbij. Al steekt de wind af en toe nog vervaarlijk op. Afsluitend klinkt ‘End over End’. De storm is gaan liggen. De inzet van het nummer laat ons de handen uit de mouwen steken. Laat ons om ons heen kijken naar schade. De wederopbouw kan beginnen.
We hebben er tien nummers de tijd voor. Cd twee moet in de player. Tien wonderschone stukken die staan als funderingen van pasgebouwde huizen. Funderingen die willekeurige storm verdragen. Juweeltjes (‘Miracle’, ‘What if I Do?’, ‘Still’) die kippenvel veroorzaken, (‘Over and Out’), die tot tranen toe ontroeren (‘Friend of a Friend’). De één nog mooier (‘On the Mend’) dan de ander. Met medewerking van het zeer gerenommeerde Fighters-klusteam en enkele sublieme freelance opbouwwerkers als onder andere N. Jones (Virginia Moon), JP Jones (Another Round) en J. Homme (Razor). ‘Cold Day in the Sun’ is een prachtnummer en wordt ook nog eens schitterend gezongen door Foo-drummer Hawkins. Hiermee kunnen wij de wereld aan. Wij zijn bestand tegen het kwade, tegen natuurrampen, tegen orkanen. Serene, briljante liedjes, stuk voor stuk. Het doet die imponerende orkaankracht welhaast vergeten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/foo-fighters/in-your-honor/9859/
Meer Foo Fighters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/foo-fighters
Deel dit artikel: