Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Componist Henning Pauly en Dream Theater-zanger James LaBrie zijn mannen die de evolutietheorie hartstochtelijk willen promoten. Unweaving the Rainbow is vernoemd naar het laatste boek van neo-darwinist Richard Dawkins. Het verwijst naar de kritiek die Newton te verduren kreeg, toen hij vertelde dat aan het eind van de regenboog geen pot goud staat. Dat de regenboog voortkomt uit het breken van licht hoeft volgens de twee progrockmannen niet te betekenen dat het fenomeen regenboog minder intrigerend wordt. Evenzo met de evolutietheorie: de werkelijkheid wordt zelfs mooier, wanneer je die met de theorie in het achterhoofd beziet.
Zo krijg je inhoudelijk lachwekkende nummers als 'The Gene Machine', waarin vanuit het perspectief van een gen gekeken wordt, en de vakkundig geschreven tranentrekker 'La Mer'. Een ballad is toch geloofwaardiger, wanneer hij over de Liefde, of desnoods over de Dood gaat in plaats van over de vraag waar jij in de lijn der evolutie staat.
Alles is met het nodige pathos gezongen door James LaBrie, die een kunstmatige trilling in zijn stem gebruikt die hij gemeen heeft met de vroege Joni Mitchell. Dat zorgt snel voor een haat/liefde-verhouding met de vocalen. Zijn stem, die sterk op de voorgrond is geplaatst, wordt meestal ondersteund door virtuoze hardrock die doorspekt is met bliepende elektronica. Wat dit album echter interessant maakt, is de variatie. Er wordt gewiseld tussen elektronica, (orkestrale) hardrock, rock en popmuziek. In dit geheel zijn invloeden van Gentle Giant, Spock's Beard en Queen te horen. Het album is bovendien erg helder geproduceerd. Dat maakt de zware thematiek van het album in de meeste nummers goed te verteren.
http://www.kindamuzik.net/recensie/frameshift/unweaving-the-rainbow/5085/
Meer Frameshift op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/frameshift
Deel dit artikel: