Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met The Hold Steady mag Franz Nicolay dan inmiddels aan het grote werk hebben geroken, de bekrulsnorde en bebakkebaarde multi-instrumentalist uit de New Yorkse wijk Brooklyn lijkt niet genoeg te hebben aan zijn rol als toetsenman/accordeonist bij de literair angehauchte pubrockers.
Nicolay was al betrokken bij het theatrale punkorkest The World/Inferno Friendship Society, speelde vervolgens in een paar ensembles zoals de zigeunerpunkband Guignol om daarnaast nog tal van muzikale hand- en spandiensten te leveren, onder meer aan de al evenzeer naar het theater lonkende Dresden Dolls.
Nu heeft hij ook tijd gevonden voor een album onder eigen naam. Vooral, zo zei hij in een interview, omdat hij zichzelf, met zijn incidentele bijdragen op de Hold Steady-groepsalbums, ziet als de John Paul Jones of George Harrison van de band.
Volgens de maker is Major General te beschouwen als het plakboek van een songschrijver. Een songschrijver die zo te horen put uit een veelheid van stijlen. Pop en (punk)rock vormen de hoofdmoot, maar ook ingetogen, in een enkel geval zelfs jazzy, aandoende liedjes zijn op het album terug te vinden.
Fraaiste nummer is het gedragen 'World Inferno vs. The End of the Evening', waarop Nicolay zich qua zang van zijn meest dramatische kant laat zien. Een ander hoogtepunt is zijn beschrijving van een optreden van The Dead Kennedys met Jello Biafra-vervanger Jeff Penalty: "it was the greatest karaoke show that I had ever seen."
Met Major General manifesteert Nicolay zich als een eigenzinnig en veelzijdig muzikaal en literair talent. Maar het ontbreken van een heldere lijn maakt dat het album vermoedelijk alleen interessant is voor toegewijde fans van zijn belangrijkste werkgever, The Hold Steady.
http://www.kindamuzik.net/recensie/franz-nicolay/major-general/19390/
Meer Franz Nicolay op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/franz-nicolay
Deel dit artikel: