Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In een grijs verleden maakte hij het goede weer met Tyketto en Vaughn. Maar dat bleek helaas niet voldoende en anno 2004 staat Danny Vaughn er weer. Ditmaal op vraag van het Italiaanse label Frontiers en onder de welluidende naam From The Inside.
Het rotsvaste geloof in de menselijke halfgod geraakte door de platenhoes al enigszins aan het wankelen maar dat bleek slechts klein bier met wat er volgde. From The Inside gaat werkelijk de strijd aan met alle conventies waarop de goede smaak gebaseerd is en alsof dat nog niet voldoende is, gaat de plaat daarbij zwaar over de grens. Het oeverloze gesoleer en de melodic rock (zoals ze het zelf noemen) komt aardig in de buurt van symfonisch gerichte hardrock zoals die "ooit" door Europe en konsoorten gemaakt werd met het verschil dat Vaughns stem toch nog iets minder tot de verbeelding spreekt dan die van Joey Tempest.
En als er dan op een nummer zoals 'Damn' ook nog eens met ballads geëxperimenteerd wordt, is het hek helemaal van de dam. Maar op het ergste kan je nooit voorbereid zijn want even later schalt in ware stadionrock-stijl 'Stop' uit de boxen waarvan je als klap op de vuurpijl het refreintje niet meer uit je hoofd krijgt.
Helaas is Vaughn ook tekstueel niet vies van een flinke portie meligheid. En zo gaat het van kwaad naar erger… Totdat je de volgende ochtend aan de beademingsmachine wakker wordt met een baxter in je arm.
http://www.kindamuzik.net/recensie/from-the-inside/from-the-inside/7083/
Meer From The Inside op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/from-the-inside
Deel dit artikel: