Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ze wilden iets anders, en het is ook iets anders geworden. Goose gooit zijn rockallures overboord en heeft een electroplaat gemaakt die de jaren tachtig uitademt.
Synrise heet het tweede album van de band die in 2002 het hoogste schavotje haalde op Humo's Rock Rally. Die naam geeft meteen een juist beeld van wat je te wachten staat als je dit schijfje in de cd-speler stopt: synthesizers, véél synthesizers. In hun debuut Bring It On waren ook al synths te horen, maar die schakelden zich moeiteloos in in de vrolijke rebelse rock die Goose bracht. Nu worden de synthesizers, die ook allemaal uit de jaren tachtig stammen, gebruikt om sfeer op te roepen, meer bepaald een jarentachtigsfeer. Denk: krautrock, met een scheut disco.
Synrise begint meteen met een langgerekte climax (titelnummer 'Synrise'), die doet denken aan de melodische noise van Fuck Buttons. Met die Britse band hebben ze trouwens ook het idee voor hun albumhoes - gemaakt door Storm Thorgerson, die eerder het beeld voorzag bij Pink Floyds Dark Side of the Moon - gemeen: de combinatie van een geometrische figuur en de natuur. Daarna rijgen de dansnummers zich aan elkaar, met een rustpunt bij 'Hunt', een ingetogen nummer dat wonderwel werkt.
Helaas gaat naar het einde toe de vaart uit Synrise en worden de jarentachtiginvloeden groter. Kortom: vernieuwing is goed, en je kan die best zoeken in nostalgie. Maar je moet er dan wel een eigen, nieuwe draai aan geven en die ontbreekt hier soms.
http://www.kindamuzik.net/recensie/goose/synrise/20890/
Meer Goose op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/goose
Deel dit artikel: