Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bezige baasjes, die mannen van Hatebreed. Eerder dit jaar kwamen ze al met coververzamelaar For the Lions, waarop ze eer betoonden aan hun muzikale voorbeelden. Niet zo gek lang daarvoor verscheen de live-dvd Live Dominance. Beide releases waren voornamelijk zoethoudertjes tot het nieuwe 'echte' album, dat Supremacy uit 2006 op moest volgen, zou verschijnen. Deze vijfde studioplaat laat een - helaas in meerdere opzichten - gegroeide band horen.
Hatebreed is de afgelopen jaren namelijk groot geworden, héél groot. Afgeladen zalen en bomvolle festivalweides gaan massaal plat voor de agressieve mix van hardcore en metal en geven gewillig gehoor aan frontman Jamey Jasta's commando's à la "When I say HATE, you say BREED!!" Die status lijkt de band te bevallen; in een aantal nummers op Hatebreed lijken Jasta en consorten er namelijk iets te zeer op gebrand precies dat massale stadion- en festivalpubliek op hun wenken te bedienen met hap-slik-weg top40-mosh. Dat levert uiterst simplistische stadionstampers als 'Everyone Bleeds Now' en 'In Ashes They Shall Reap' op, die live uiteraard garant staan voor synchroon de lucht in pompende vuisten, meebrulkoren en het nodige moshgeweld.
Al klinkt een groot deel van de plaat als een herhalingsoefening, helemaal vastgeroest blijkt de band toch niet. Hier en daar wordt bijvoorbeeld geëxperimenteerd met wat tragere, zwaardere stukken en Jasta gooit het vocaal soms over een andere boeg, wat doet vermoeden dat z'n samenwerking met Crowbars Kirk Windstein in Kingdom of Sorrow zijn sporen heeft nagelaten. Redelijk atypisch zijn ook het instrumentale 'Undiminished' en 'No Halos for the Heartless' met zijn woohoo-refreintje. Door dit soort kleine vernieuwingen is het voor huidige Hatebreedbegrippen toch een aardig gevarieerd geheel geworden.
Het vijftal zet een ongelooflijk bruut geluid neer en op zich staat de plaat gewoon als een huis. De unieke charme en kracht van debuutalbum Satisfaction Is the Death of Desire is er door de jaren heen echter beetje bij beetje uit geslopen. Zoals maar weer blijkt, staat groei toch niet per definitie gelijk aan vooruitgang.
http://www.kindamuzik.net/recensie/hatebreed/hatebreed-1448/19296/
Meer Hatebreed op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hatebreed
Deel dit artikel: