Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een vooroordeel: Amerikanen houden van oorlogzuchtige muziek. Doet het goed op de tanks. Pompt de adrenaline zo lekker rond. Met de hulp van Pantera hebben ze Golfoorlog 1 min of meer gewonnen. Die Irakezen hebben nooit geweten wat ze hoorden. Met de nieuwe Hatebreed uit de speakers waren de huidige problemen in Irak allang opgelost geweest. Testosteron. Spierkracht. Bulldozerdoorjeheen. Dikke aders vol kolkend bloed. Wat zijn ze weer boos zeg.
De vergelijking met Pantera houdt overigens ook stand buiten Irak. De idioot strakke riffs, de naar ketels klinkende basdrums en de spuugslingerende vocalen van Jamey Jasta, die qua intensiteit Phil Anselmo weet te benaderen. Stuk voor stuk potente ingrediënten die de kat op het spek binden van al die luidruchtig snoevende Neanderthaler-Amerikanen. U kent ze vast wel van sportwedstrijden. Wat ze waarschijnlijk niet horen zijn de positieve teksten uit de strot van Jasta, ook al doen titels als ‘Destroy Everything’ en ‘Spitting Venom’ anders vermoeden.
Enigste manco van Supremacy is de eenzijdigheid. Hoewel de oplettende luisteraar/fan vast en zeker wat nieuwigheidjes zal ontdekken, buldert het album vooral nietsontziend door. Maar Hatebreed moet het niet hebben van creativiteit. Hatebreed heeft met Supramecy opnieuw een album uitgepoept dat in zijn kleine beperkingen werkt als een splinterbom.
http://www.kindamuzik.net/recensie/hatebreed/supremacy/13852/
Meer Hatebreed op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hatebreed
Deel dit artikel: