Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hawthorne Heights heette voorheen A Day In The Life. Onder deze naam brachten ze al eens een plaat uit en toerden ze rond in het voorprogramma van onder andere Descendents en Coheed and Cambria. Na enkele wisselingen in de bezetting veranderden ze hun naam in Hawthorne Heights. The Silence in Black and White is hun eerste wapenfeit onder deze naam.
Nou ja, wapenfeit… De strijd om een plekje in de eredivisie van de emo winnen ze met deze plaat niet. Hawthorne Heights maakt emo-hardcore met popmelodieën. De nummers zijn precies volgens het boekje geschreven: hard-zacht, gevoelig intermezzo en schreeuwende achtergrondzang. Niet slecht, maar weinig verheffend. Het is echter de productie die deze plaat om zeep helpt. Elk nummer is helemaal gladgestreken en klinkt vreselijk gelikt. De vocalen zijn zo ver naar voren gemixt dat het lijkt of het om een boyband gaat in plaats van om een ruige emoband. Wat dat betreft spant de achtergrondschreeuw de kroon. Zelden zo'n voorgefabriceerde (drie keer in ProTools geloopte) brul gehoord als op deze plaat. Aanvankelijk is dit irritant, maar naar mate de plaat vordert wordt het eigenlijk alleen maar lachwekkend, waardoor de intentie van de nummers niet overkomt. Misschien is Hawthorne Heights live wel ruig, maar aan deze plaat hoor je het niet af.
http://www.kindamuzik.net/recensie/hawthorne-heights/the-silence-in-black-and-white/6780/
Meer Hawthorne Heights op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hawthorne-heights
Deel dit artikel: